Piotr Andrusieczko to dziennikarz, publicysta, naukowiec zajmujący i specjalizujący się w tematyce ukraińskiej. Stały współpracownik Nowej Europy Wschodniej. Redaktor naczelny wydawanego w Pradze miesięcznika Ukraińskij Żurnał. Od grudnia 2013 roku relacjonuje wydarzenia na Ukrainie dla: TVP Info, Polsat News, TVN24, Radio Tok.fm, Polskie Radio, rozgłośni regionalnych. Od kwietnia 2014 roku jest korespondentem Gazety Wyborczej na Ukrainie. Był na Majdanie, na Krymie i od początku konfliktu na wschodzie Ukrainy. W konkursie Grand Press, w grudniu 2014 został wybrany Dziennikarzem Roku.
Maria Bartczak to szczecinianka. Studiowała tam na Akademii Rolniczej, a później prawo europejskie w Toruniu i dziennikarstwo w Warszawie. Od 1989 roku związana z telewizją. Była twórcą pierwszego polsko-niemieckiego programu o Unii Europejskiej w Telewizji Polskiej zatytułowanego „Eurosprawy”. Pod jej kierownictwem powstał program we współpracy z Deutsche Welle „Między Odrą a Renem”, była odpowiedzialna za program „Kowalski i Schmidt”. Realizowała reportaże telewizyjne „Bliżej niż blisko”, „Bliżej niż blisko 2” o elektrowni atomowej w Lubminie koło Greifswaldu. W latach 1999-2007 była korespondentem TVP w Niemczech. Relacjonowała i opisywała najważniejsze dla Polski wydarzenia i organizacje: odszkodowania dla polskich robotników przymusowych w III Rzeszy, Centrum przeciwko Wypędzeniom, Pruskie Powiernictwo, unijne negocjacje i wejście Polski do UE. Od 2011 roku jest dyrektorem TV Szczecin.
Lucjan Bąbolewski urodził się w Szczecinie w 1958 roku. Jest absolwentem Wydziału Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie. W latach 1981-1991 pracował jak nauczyciel historii tamtejszego IX LO, a od 1991 do 1997 roku był jego wicedyrektorem. W latach 1990-1993 był radnym Rady Miasta Szczecina, przewodniczącym Komisji Edukacji. W latach 1998-1999 pełnił funkcję dyrektora Wydziału Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki w Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie, następnie Wydziału Organizacji i Kadr Kuratorium Oświaty. Był członkiem Wojewódzkiej Rady Turystyki przy Marszałku Województwa Zachodniopomorskiego, a w latach 2001-2002 wiceprezydentem Szczecina. Od 2004 roku do chwili obecnej kieruje Książnicą Pomorską im. Stanisława Staszica w Szczecinie.
Adam Bodnar jest doktorem nauk prawnych, adiunktem w Zakładzie Praw Człowieka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi tam między innymi zajęcia z zakresu europejskiego systemu ochrony praw człowieka i prawa antydyskryminacyjnego. W latach 1999-2004 pracował w warszawskim biurze kancelarii prawnej Weil Gotshal & Manges. W latach 2004-2008 koordynował Program Spraw Precedensowych Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Od 2011 roku jest wiceprezesem zarządu Fundacji i szefem jej działu prawnego. Od stycznia 2008 roku jest też ekspertem Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, gdzie zajmuje się doradztwem w zakresie przestrzegania praw człowieka w Polsce. Prezes zarządu Stowarzyszenia im. profesora Zbigniewa Hołdy, członek Rady Programowej Fundacji „Panoptykon”. W 2011 roku za działalność na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu ze względu na orientację seksualną otrzymał „Nagrodę Tolerancji”, przyznawaną przez Stowarzyszenie Lambda Warszawa.
Jakub Borowski, dziennikarz, od 1994 roku w Polskiej Agencji Prasowej. Studiował filozofię, z przekonań ekolog i pacyfista, zawodowo od lat zgłębia tajniki wojskowości. Pisze o armii i uzbrojeniu. Towarzyszył polskim żołnierzom w misji w Iraku i Afganistanie. Wyróżniony tytułem Dziennikarza Roku w konkursie „Halabardy 2013” dla dziennikarzy zajmujących się tematyką bezpieczeństwa i obronności.
Bogusław Chrabota urodził się 30 grudnia 1964 roku w Krakowie. W 1986 roku jako poeta zadebiutował w Tygodniku Powszechnym, a jako reporter w Promienistych. Do 1989 roku jego prace dziennikarskie i literackie ukazują się na łamach periodyków niezależnych lub emigracyjnych, takich jak: Tygodnik Powszechny, Znak, Słowo, Głos Katolicki (Paryż), Nowy Dziennik (Nowy Jork). Po 1989 roku pisze m.in. dla Młodej Polski, Życia, Polityki, Twórczości. Był stałym felietonistą w Teletopie (w latach 1997-1998), Press (1996-2006), Ozonie (2006-2007), a od 2008 roku w Newsweeku. W ostatnich latach ukazały się też jego książki: Widzieć mądrość w wolności (1991), Rysunki anatomiczne (1992), Wpośrodkunocy (1995), Kroniki z czasów Mitanni (2002), Ferzan (powieść, 2003), Czwarta władza (1995, współautor). Od 1990 roku w TVP Kraków pracuje jako reporter programu informacyjnego, potem zostaje dyrektorem kanału miejskiego tej stacji (1991). Był także wicedyrektorem TAI Warszawa (1992-1993), zastępcą dyrektora programowego (1993-1994), a następnie dyrektorem programowym TV Polsat (1994-2002). W latach 2002-2005 pełnił funkcję redaktora naczelnego TV Polsat. Był także redaktorem naczelnym i szefem kanałów tematycznych grupy Polsat (2005-2007). Od 2007 roku pracuje jako zastępca Redaktora Naczelnego i Szef Publicystyki Grupy Polsat SA.
Viola von Cramon urodziła się w 1970 roku. W latach 1989-1997 studiowała agronomię. Pomiędzy 1993 a 2003 rokiem zaangażowana była w pracę przy międzynarodowych projektach w Rosji, Białorusi, Estonii, Polsce, Chinach i na Ukrainie. Od 2001 jest członkiem partii Związek 90/Zieloni. Na początku swej aktywności politycznej zaangażowała się w działalność samorządową. W latach 2001-2006 była radną gminy zbiorowej Radolfshausen, w latach 2003-2006 była radną w radzie powiatowej Getyngi, w latach 2002-2005 w kierownictwie władz powiatu Getyngi. Na arenie polityki ogólnokrajowej od 2007 roku. Była rzeczniczką Landesarbeitsgemeinschaft Europa und Internationale Politik [Krajowa Grupa Robocza do Spraw Europejskich i Polityki Międzynarodowej]. Od 2004 roku rzeczniczką Landesarbeitsgemeinschaft Verbraucherschutz, Ernährung und Landwirtschaft [Krajowa Grupa Robocza Ochrony Praw Konsumentów, Żywienia i Rolnictwa]. Do 2006 roku należała do partyjnej grupy eksperckiej do spraw Europy Środkowo–Wschodniej. Kandydowała w wyborach bezpośrednich do landtagu Dolnej Saksonii w 2008, a następnie w 2009 roku w wyborach bezpośrednich do Bundestagu w okręgu wyborczym 53 Goslar-Northeim-Osterode. Na liście krajowej Dolnej Saksonii osiągnęła w wyborach do Bundestagu w 2009 roku siódme miejsce i została posłanką.
Viola von Cramon jest mężatką. Ma czworo dzieci.
Juliusz Ćwieluch urodził się w 1975 roku. Jest dziennikarzem tygodnika Polityka. Od ponad dziesięciu lat zajmuje się między innymi tematyką związaną z obronnością i bezpieczeństwem. W 2014 roku wyróżniony został nagrodą rektora Akademii Obrony Narodowej „Halabarda” dla najlepszego dziennikarza prasowego.
Mecenas Piotr Duber pochodzi z Zielonej Góry, jest absolwentem Wolnego Uniwersytetu Berlińskiego. Od 2009 prowadzi założoną przez siebie kancelarię adwokacką, która specjalizuje się w obsłudze klientów w polsko-niemieckim obrocie prawno-gospodarczym. Mecenas Duber interesuje się także stosunkami polsko-niemieckimi z historycznego punktu widzenia. W 2013 roku, w związku z emisją filmu „Nasze matki, nasi ojcowie“ złożył do niemieckiej prokuratury w imieniu jednego z byłych żołnierzy Armii Krajowej oraz Światowego Związku Armii Krajowej zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez twórców filmu, w tym współproducenta produkcji, drugi kanał niemieckiej telewizji publicznej ZDF.
Bartosz Dudek urodził się w Szczecinie w 1967 roku. Jest autorem nie tylko poświęconych tematyce polsko-niemieckiej licznych publikacji, ale również zrealizowanych między innymi dla Deutschlandfunk, Deutsche Welle i TVP programów radiowych i telewizyjnych. W latach 1999-2010 pracował również jako moderator polsko-niemieckiego programu telewizyjnego „Zwischen Rhein und Oder“ [Między Odrą a Renem]. Była to koprodukcja DW i TVP, nominowana w 2009 roku do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Od 2009 roku Bartosz Dudek jest szefem redakcji polskiej Deutsche Welle.
Andrzej Grajewski urodził się w 1953 roku. Jest doktorem nauk politycznych, historykiem. Jest szefem działu Świat tygodnika Gość Niedzielny, a także członkiem polsko-rosyjskiej Grupy do Spraw Trudnych oraz Forum Polsko-Czeskiego. Zasiada w Międzynarodowej Radzie Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. Specjalizuje się w najnowszej historii Europy Środkowej i Rosji. Jest autorem książek z najnowszej historii Polski, Rosji i Niemiec.
Studiował historię na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego, w latach 1978–1981 był asystentem naukowym w Śląskim Instytucie Naukowym. Od 1981 roku pracuje w Gościu Niedzielnym. Doktorat z zakresu nauk politycznych obronił w Instytucie Studiów Politycznych PAN w Warszawie.
W latach osiemdziesiątych działał w strukturach podziemnej Solidarności. W latach 1999–2006 był członkiem kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, w latach 1998–2007 zastępcą redaktora naczelnego Gościa Niedzielnego. Odznaczony między innymi Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice oraz Krzyżem Wolności i Solidarności.
Moritz Gathmann urodził się w 1980 roku w miejscowości Göppingen w Badenii-Wirtembergii. Studiował historię i rusycystykę na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie. W 2003 roku odbył praktykę w Erewaniu (Armenia). W 2008 roku przeniósł się do Rosji, gdzie mieszkał w Moskwie i w Kałudze. Tam w charakterze korespondenta współpracował z Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung, Der Spiegel, Spiegel Online, Das Magazin, 11Freunde, a także innymi redakcjami. W latach 2010-2014 redagował comiesięczny dodatek do Süddeutsche Zeitung Russland Heute. W roku 2013 powrócił do Berlina, gdzie pracuje jako niezależny dziennikarz i ekspert od Rosji, Ukrainy, Kaukazu i Wspólnoty Niepodległych Państw. Od 2014 roku jako korespondent na Ukrainie współpracuje głównie ze Spieglem.
Olgierd Geblewicz ma 43 lata. Jest marszałkiem województwa zachodniopomorskiego. Z wykształcenia jest prawnikiem i ekonomistą. Ostatnich kilkanaście lat przepracował w gospodarce komunalnej Szczecina i Goleniowa. Był radnym w Goleniowie, radnym wojewódzkim, przewodniczącym sejmiku, a od 2010 roku marszałkiem województwa zachodniopomorskiego. Członek i działacz Platformy Obywatelskiej. Jest członkiem zarządu Organizacji Współpracy Subregionalnej Państw Morza Bałtyckiego (BSSSC) z ramienia Polski (w latach 2010-2011 był jego przewodniczącym). Jest laureatem nagrody „Konfederatka – Przyjaciel pracodawcy”, przyznanej mu w kategorii samorządy terytorialne „za stworzenie warunków umożliwiających zrównoważony rozwój regionu oraz pomoc udzielaną lokalnemu środowisku biznesowemu. Za rozumienie roli oświaty, nauki, ochrony zdrowia i inwestycji infrastrukturalnych oraz efektywne ich wspieranie”. Nagrodą tą został wyróżniony przez organizację Pracodawcy Rzeczypospolitej Polskiej. Jego pracę docenił też w 2012 roku Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Bronisław Komorowski odznaczając marszałka Złotym Krzyżem Zasługi za działalność na rzecz rozwoju samorządu terytorialnego w Polsce.
Karolina Golimowska pochodzi z Warszawy. Studiowała anglistykę, amerykanistykę, germanistykę i Media Studies w Berlinie oraz Londynie. Autorka i tłumaczka języków angielskiego i niemieckiego, obroniła doktorat ze współczesnej literatury amerykańskiej. Visiting professor na University of Richmond w Wirginii (2013) i visiting scholar na New York University w Nowym Jorku (2014). Publikowała między innymi w Chimerze, kwartalniku literackim Wyspa, Gazecie Wyborczej, polsko-niemieckim magazynie Dialog, The European, The Germans i prasie naukowej. Laureatka Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego w 2014 roku w kategorii Prasa. Mieszka w Berlinie.
Paweł Kowal ma 40 lat i pochodzi z Rzeszowa. Z wykształcenia jest historykiem a zawodowo zajmuje się polityką. W latach 1998-2003 pracował w instytucjach rządowych: w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiadał między innymi za stosunki z Polonią i Polakami na Wschodzie; dyrektor Departamentu Współpracy z Zagranicą i Integracji Europejskiej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego; współpracownik Centrum Stosunków Międzynarodowych. Później działacz samorządowy i pracownik instytucji kulturalnych w Warszawie. Poseł na Sejm RP V i VI kadencji. Działacz partii: Prawo i Sprawiedliwość, Polska jest Najważniejsza, Polska Razem. Od 2009 roku poseł do Parlamentu Europejskiego z okręgu małopolsko-świętokrzyskiego. W Brukseli zajmuje się przede wszystkim kwestiami stosunków Unii Europejskiej z krajami byłego ZSRR, głównie Ukrainą. Przewodniczący Komisji UE-Ukraina.
fot. J. Szymczuk
Anna Malinowska przez całe życie związana jest z Katowicami. Od czasu ukończenia studiów na Uniwersytecie Śląskim pracowała w regionalnych mediach – między innymi w radiu TOP i Trybunie Śląskiej. Od dziesięciu lat jest dziennikarką Gazety Wyborczej. Zajmuje się przede wszystkim tematyką społeczną, zabytkami poprzemysłowymi i problematyką Górnego Śląska. Jest autorką akcji związanej z rewitalizacją Nikiszowca – dzielnicy Katowic, którą uhonorowano tytułem Pomnika Historii.
Jerzy Margański urodził się w 1955 roku w Tarnobrzegu. Jest doktorem filozofii. Studia ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1980-1989 był doktorantem na Uniwersytecie Alberta Ludwika we Fryburgu Bryzgowijskim. Od 1990 do 1995 roku pracował w Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej w Bonn. Potem, do 2001 roku piastował kierownicze stanowiska w kilku różnych instytucjach: był dyrektorem Departamentu Europy Zachodniej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, był szefem przedstawicielstwa Ambasady RP w Berlinie, oraz dyrektorem sekretariatu ministra spraw zagranicznych. W latach 2001-2005 był ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Bernie. Po powrocie ze Szwajcarii do roku 2008 był dyrektorem Departamentu Systemu Informacji, a następnie dyrektorem Departamentu Polityki Europejskiej w MSZ, oraz specjalnym doradcą w Departamencie Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej. W latach 2008-2012 Jerzy Margański był ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Wiedniu, a od lutego 2013 roku jest ambasadorem RP w Berlinie.
Krzysztof Miszczak to profesor doktor habilitowany Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Od 2009 roku: polski przewodniczący Forum Polsko-Niemieckiego przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych, przewodniczący polsko-niemieckiej grupy roboczej „Zagadnienia prawno-historyczne/kultura pamięci” przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, przewodniczący Rady Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie. Członek Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (SEA).
Studiował Nauki Polityczne, Stosunki Międzynarodowe, Dziennikarstwo, Filozofię i Sinologię w Warszawie, Monachium i Londynie. Pracę magisterską i doktorat napisał na Uniwersytecie im. Ludwiga Maksymiliana w Monachium, gdzie był pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych (Geschwister Scholl Institut). Był także pracownikiem naukowym Katedry Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe, adiunktem w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie i na Uniwersytecie Kardynała Wyszyńskiego. W roku 2013 uzyskał habilitację na Uniwersytecie im. Adam Mickiewicza w Poznaniu. Profesor nadzwyczajny w Szkole Głównej Handlowej. Radca-Minister Pełnomocny, zastępca Ambasadora RP w RFN, kierownik przedstawicielstwa Ambasady RP w Kolonii (1996-2001), dyrektor Departamentu Polityki Bezpieczeństwa Europejskiego MSZ RP (2001-2002). Od 2005 dyrektor Departamentu Spraw Zagranicznych KPRM, dyrektor Departamentu Polityki Międzynarodowej KPRM. Od 2002 do 2006 dyrektor merytoryczny Funduszy Europejskich. Od lutego 2008 dyrektor Biura Pełnomocnika Prezesa Rady Ministrów ds. Dialogu Międzynarodowego KPRM.
Krzysztof Miszczak jest autorem pięciu książek i ponad 80 prac naukowych dotyczących szeroko pojętej problematyki stosunków międzynarodowych, polityki zagranicznej, polityki bezpieczeństwa i polityki obronnej (NATO, UE, USA, Niemiec, Polski, Chin Ludowych) oraz stosunków polsko-niemieckich.
Marietta Morawska-Büngeler ukończyła studia na kierunku kompozycji i teorii muzyki Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Studiowała też muzykologię, psychologię i fonetykę na Uniwersytecie w Kolonii, gdzie mieszka od lat. Od 1986 roku pracowała jako niezależny dziennikarz dla różnych rozgłośni radiowo-telewizyjnych w Niemczech. Była także stałym współpracownikiem stacji radiowo-telewizyjnej WDR. W jej programach poruszano tematy związane z nowoczesną muzyką, kulturą, psychologią i społeczeństwem.
Od początku studiów zajmuje się również międzydyscyplinarną pracą naukowo-badawczą. Wygłaszała wykłady w wielu różnych instytucjach pedagogicznych i na uniwersytetach. Jest autorką przełomowego dzieła o muzyce elektronicznej „Schwingende Elektronen. Eine Dokumentation über das Studio für Elektronische Musik des Westdeutschen Rundfunks in Köln“ [Wijące się elektrony. Dokumentacja na temat pracy Studia Muzyki Elektronicznej działającego przy Westdeutscher Rundfunk w Kolonii.]. Napisała książkę pt. „Dusza dźwięków“ o współczesnych polskich kompozytorach. Jest również autorką zbioru opowiadań pt. „Mein Kopf“ [Moja głowa]. Ponadto jest autorką wielu prac naukowych, artykułów i recenzji. Przeprowadziła wiele wywiadów z przedstawicielami świata kultury, nauki i ekonomii.
W 2007 roku za program „Melodie ohne Ende. Liebenswertes Krakau“ [Melodia bez końca. Miły Kraków] otrzymała niemiecką nagrodę dziennikarską Silberner Columbus [Srebrny Kolumb].
Lutz Niemann to urodzony w 1957 roku niemiecki generał brygady. Aktualnie, od 2013 roku, Szef Sztabu Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecine.
W latach 1976-1979 odbył studia pedagogiczne na Uniwersytecie Bundeswehry w Monachium. W latach 1988-1990 kształcił się na oficera sztabu na Akademii Dowodzenia Bundeswehry w Hamburgu, a od 2011 do 2012 był członkiem Royal College of Defense Studies w Londynie.
Przez 40 lat kariery wojskowej pełnił funkcje oraz zajmował stanowiska sztabowe w kilkunastu jednostkach. Służbę zaczął w 4 Kompanii 210 Ciężkiego Batalionu Inżynieryjnego w Monachium. Od 1980 do 1988 roku zajmował różne stanowiska, między innymi dowódcy kompanii 8 Górskiego Batalionu Inżynieryjnego w Brannenburgu oraz oficera do spraw informowania młodzieży w 6 Dowództwie Regionalnym w Monachium.
W 1990 roku został asystentem w Federalnym Ministerstwie Obrony – Sztabie Generalnym Sił Zbrojnych w Bonn. Dwa lata później został oficerem sztabowym pionu G3 w Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił Europy w Belgii. Od 1994 roku był oficerem G3 i szefem sztabu 19 Brygady Piechoty Pancernej w Ahlen (Westfalia). Przez trzy lata, od 1997 do 2000 roku, dowodził 140 Batalionem Inżynieryjnym w Emmerich am Rhein. Kolejne trzy służył jako oficer G3 do spraw operacji w Sztabie Generalnym Sił Zbrojnych w Bonn. W 2003 roku został adiutantem Federalnego Ministra Obrony. W 2006 roku dowodził Wielonarodową Brygadą Południe KFOR w Kosowie a następnie, do 2009 roku, 12 Brygadą Pancerną w Amberg. Do 2011 roku pełnił funkcję zastępcy Szefa Sztabu do spraw Szkoleń i Zasobów w Eurokorpusie (Strasburg).
Generał Lutz Niemann został kilkakrotnie wyróżniony odznaczeniami europejskich państw, a w 2006 roku Złotym Krzyżem Honoru Bundeswehry.
Roman Nuck urodził się w 1979 roku. Uczęszczał do serbsko-łużyckiego gimnazjum w Budziszynie. Ukończył studia na kierunku ekonomika przedsiębiorstw na uczelni w Zittau i Görlitz. Po wolontariacie w Mitteldeutscher Rundfunk rozpoczął pracę w zawodzie dziennikarza, którą w latach 2005-2013 wykonywał jako dziennikarz niezależny. Z początku współpracował głównie z redakcją Sachsenspiegel, Wuhladko i MDR 1 Radio Sachsen. Następnie w latach 2006-2013 pracował dla redakcji MDR-aktuell, jak również jako korespondent telewizyjny ARD, dla ich studia w Pradze. Od października 2013 roku Roman Nuck jest szefem projektu saksońskiej rozgłośni krajowej MDR o nazwie „Saksonia-Czechy-Polska”, w ramach którego jest odpowiedzialny zarówno za informowanie, o tym co się dzieje w sąsiednich krajach, jak i za współpracę z czeskimi i polskimi redakcjami radiowo-telewizyjnymi.
Roman Nuck jest żonaty i ma troje dzieci.
Mecenas Lech Obara wykonuje zawód radcy prawnego od 1976 roku. Opinii publicznej stał się znany, gdy w 2009 roku doprowadził do wygranej sprawę pracowników sieci „Biedronka”. Ujawniła ona system ich wyzysku stworzony przez portugalską spółkę Jeronimo Martins. Kancelaria mecenasa Obary reprezentuje dłużników (upadłych) jak i wierzycieli w postępowaniach egzekucyjnych i upadłościowych. Zajmuje się patologią w egzekucjach komorniczych między innymi sprawą rolnika spod Mławy, któremu zajęto ciągnik rolniczy za długi sąsiada.
Kancelaria Radców Prawnych „Lech Obara i Współpracownicy” w ramach Ruchu Prawników Przeciw Niemieckim Roszczeniom Rewindykacyjnym, prowadzi sprawy dotyczące tzw. „późnych przesiedleńców”. Reprezentowała na przykład państwa Głowackich w sporze z Agnes Trawny, której rodzina porzuciła dom i całe gospodarstwo w Nartach w latach 70-tych, gdy wyjechała do Niemiec.
Mecenas Lech Obara jest także założycielem i prezesem Stowarzyszenia Patria Nostra, którego zadaniem jest przeciwdziałanie fałszowaniu pamięci o niemieckich obozach koncentracyjnych przez zagraniczne media. W ramach jego działań jest autorem pozwów przeciwko niemieckiej telewizji publicznej ZDF, gazecie Focus oraz dziennikowi Die Welt za posługiwanie się określeniem „polskie obozy zagłady”.
Cornelius Ochmann urodził się w 1964 roku. Jest specjalistą do spraw polityki europejskiej, relacji UE-Rosja oraz Polski, Rosji, Ukrainy, Białorusi.
Studiował na uniwersytetach w Moguncji i we Wrocławiu. Przebywał na pobytach badawczych w Moskwie i Jerozolimie (Hebrew University). W Fundacji Bertelsmanna pracował w latach 1994-2013, gdzie był między innymi odpowiedzialny za projekt International Bertelsmann Forum. Cornelius Ochmann doradzał niemieckim i europejskim instytucjom w relacjach z krajami Europy Wschodniej.
Z uwagi na raporty przygotowywane w Fundacji Bertelsmanna ma doświadczenie w polityce międzynarodowej. Publikował w Polsce w „Nowej Europie Wschodniej”, jest członkiem Editorial Board w „New Eastern Europe”. Ostatni raport opracowany wspólnie z warszawskim Instytutem Spraw Publicznych zatytułowany „Polityka i życie codzienne. Niemieckie spojrzenie na Polskę i Rosję” ukazał się w lecie 2013 roku.
Paulina Olechowska – adiunkt w Zakładzie Mediów i Komunikowania Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Szczecińskiego. Absolwentka politologii i socjologii US, doktoryzowała się z zakresu nauk o polityce na UAM w Poznaniu. W latach 2011-2013 wykładała również na Wyższej Szkole Humanistycznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Szczecinie. Od 2004 roku odpowiada za kontakty z mediami, na początku w Biurze Promocji i Informacji US, obecnie w Kancelarii Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego. Od 2008 roku jest członkiem Rady Programowej TVP Szczecin. Posiada również doświadczenie redakcyjne. Autorka około 25 artykułów naukowych z zakresu mediów regionalnych i lokalnych oraz dwóch książek: „Akcesja Polski do Unii Europejskiej na łamach prasy regionalnej Ziem Zachodnich” (2012) oraz „Prasa szkolna: teoria, funkcje, tematyka. Analiza na przykładzie województwa zachodniopomorskiego” (2015). Zainteresowania badawcze: komunikacja międzynarodowa ze szczególnym uwzględnieniem dziennikarstwa transgranicznego, wielo- i międzykulturowość w mediach masowych, historia prasy oraz systemy medialne w Polsce i na świecie.
Paweł Pieniążek urodził się w Warszawie w 1989 roku. To dziennikarz specjalizujący się w tematyce Europy Wschodniej. Studiował filologię ukraińską i studia euroazjatyckie na Uniwersytecie Warszawskim. Relacjonował wydarzenia na kijowskim Majdanie i konflikt zbrojny na wschodniej Ukrainie. Autor książki „Pozdrowienia z Noworosji”. Współpracuje z Dziennikiem Opinii, New Eastern Europe i Informacyjną Agencją Radiową Polskiego Radia. Publikował między innymi w Gazecie Wyborczej, Newsweeku, Polityce, Tygodniku Powszechnym i Wprost.
Marlis Prinzing wykłada na wydziale dziennikarstwa w Wyższej Szkole Technik Medialnych (MHMK) w Kolonii. Przewodniczy komisji naukowej i zespołowi badawczemu. Przedtem była wykładowcą na Uniwersytecie we Fryburgu, w Szwajcarii i szefem projektu w Europejskim Obserwatorium Dziennikarstwa (EJO) na Uniwersytecie w Lugano. Publikowała prace badawcze i artykuły o tematyce naukowej w prasie specjalistycznej. Współpracuje z gazetami o zasięgu ponadregionalnym, między innymi ze szwajcarską Neue Zürcher Zeitung. W 1999 roku zyskała popularność jako prowadząca nowy program telewizyjny „Das rote Sofa“ [Czerwona kanapa]. Tytuły jej ostatnich książek: „Der Schamane. Begegnung mit Galsan Tschinag““[Szaman. Spotkanie z Galsanem Tschinagiem] (wyd. Ullstein 2010); „Marlis Prinzing trifft Charlotte Knobloch. Jüdisches Vermächtnis: Porträt, Gespräche, Perspektiven“ [Marlis Prinzing spotyka Charlotte Knobloch. Żydowskie dziedzictwo: Portret, Rozmowy, Perspektywy] (wyd. Kaufmann 2010); „Meine Wut rettet mich“ [Moja wściekłość jest moim ratunkiem] (wyd. Kösel 2012). Specjalizuje się w dziennikarstwie związanym z zagadnieniami takimi jak: zagranica, Europa, kultura, media, polityka, gospodarka, badania naukowe. Ponadto w obrębie jej zawodowych zainteresowań znajduje się problematyka etyki w mediach, systemy medialne, komunikacja w polityce i ekonomii.
W 2014 roku razem ze swoim współpracownikiem ze Szwajcarii rozpoczęła pracę nad przygotowaniem zbioru podręczników poświęconych zawodowi dziennikarza. Opisują w nim tradycyjne i nowe, cyfrowe umiejętności jakie powinien posiadać profesjonalny dziennikarz, poruszający się w świecie wirtualnym, oraz na jakie społeczne debaty powinien być przygotowany. Zbiorcza nazwa całego projektu to „Journalismus-Atelier“ [Warsztat dziennikarski], zaś tytuł pierwszego tomu to „Recherche im Netz“ [Kwerenda w sieci].
Poza tym profesor Marlis Prinzing publikuje w prasie i wydawnictwach fachowych, a także jest stałą felietonistką berlińskiego dziennika Tagesspiegel.
Jan Puhl urodził się w 1967 roku w Bremerhaven. W latach 1988-1996 studiował historię i nauki polityczne w Hamburgu. Tytuł jego pracy magisterskiej brzmiał: „Der Nationale Diskurs in Polen 1970-1982” [Dyskurs narodowy w Polsce w latach 1970-1982]. W latach 1994-1995 przebywał dzięki stypendium z DAAD w Warszawie, gdzie w ramach stażu pracował w dziale zagranicznym dziennika Życie Warszawy. Już w trakcie studiów współpracował jako wolny strzelec z lokalnymi redakcjami tygodnika Hamburger Wochenblatt i telewizją NDR.
W latach 1997-1999 był wolontariuszem w Deutsche Presseagentur (Niemiecka Agencja Prasowa). Później, do roku 2002 był szefem działu zagranicznego tygodnika Die Woche w Hamburgu. Od 2002 roku pracuje w redakcji tygodnika Der Spiegel, gdzie jest odpowiedzialny głównie za informowanie o tym, co dzieje się w Polsce, a także w całej Europie Wschodniej i Afryce.
Jan Puhl jest żonaty i ma czworo dzieci.
Egon Ramms jest byłym generałem Bundeswehry. Urodził się w 1948 roku w Datteln, w Nadrenii Północnej-Westfalii. Zdał maturę w szkole o profilu humanistycznym w Wesel nad Dolnym Renem. Wstąpił do Bundeswehry na ochotnika podpisując trzyletni kontrakt i otrzymując stopień podchorążego. Został przydzielony do 470. Batalionu Remontowego w Unnie. W latach 1968-1971 kształcił się w szkołach oficerskich w Akwizgranie i Hanowerze. Po przedłużeniu swojej służby wojskowej do dwunastu lat, w 1971 roku rozpoczął studia na wydziale inżynierii maszyn budowlanych w Darmstadt. Ukończył je w 1975 roku z tytułem inżyniera-magistra ze specjalizacją w zakresie technologii pojazdów samochodowych i czołgów.
W latach 1975-1978 Egon Ramms był dowódcą 70. Kompanii Remontowej w mieście Stade nad Elbą. Następnie został przeniesiony do oddziału G4 w sztabie 3. Dywizji Pancernej w Buxtehude, gdzie jako oficer do 1980 roku był odpowiedzialny za prowadzenie prac naprawczych i remontowych. Potem wziął udział w dwuletnim kursie dokształcającym do funkcji oficera sztabu generalnego w Akademii Dowodzenia Bundeswehry w Hamburgu.
W latach 1982-1984 Egon Ramms służył jako oficer operacyjny w oddziale G3 sztabu 6. Dywizji Grenadierów Pancernych w Neumünster w Szlezwiku-Holsztynie. W następstwie tej służby przez dwa lata pełnił funkcję szefa sztabu i dowódcy oddziału G3 należącego do 51. Brygady Obrony Terytorialnej w Eutin. Po tym okresie został przeniesiony do Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie w latach 1986-1988 był referentem do spraw kontroli uzbrojenia i redukcji zbrojenia w Departamencie Polityki Wojskowej. Później przez dwa lata był dowódcą 120. Batalionu Remontowego w Rheine. Następnie powrócił do Ministerstwa. Był między innymi referentem w biurze Sekretarza Stanu do Spraw Uzbrojenia. W latach 1992-1994 był tam dyrektorem Departamentu Spraw Uzbrojenia. W 1994 roku przejął kierownictwo Centralnego Referatu w Sztabie Generalnym w Ministerstwie Obrony Narodowej Republiki Federalnej Niemiec.
W latach 1996-1998 generał Ramms dowodził 1. Brygadą Logistyczną armii, która częściowo stacjonowała w tym czasie w Bośni i Hercegowinie oraz Chorwacji. W 1998 roku objął dowodzenie w sztabowym oddziale do spraw logistyki, infrastruktury i ochrony środowiska w Sztabie Generalnym przy Ministerstwie Obrony Narodowej. W październiku 2000 roku objął funkcję Szefa Sztabu w Sztabie Generalnym, którą pełnił do lutego 2004 roku. Jego bezpośrednimi zwierzchnikami w tym czasie byli generalni inspektorzy Bundeswehry Harald Kujat i Wolfgang Schneiderhan. W 2004 roku generał Egon Ramms objął dowództwo nad Wielonarodowym Korpusem Północno-Wschodnim stając się tym samym pierwszym niemieckim generałem dowodzącym w Polsce. W czasie jego dowodzenia rozbudowano sztab korpusu, przyjęto do niego przedstawicieli państw bałtyckich i stworzono warunki do podjęcia przez korpus pełnej gotowości bojowej. Niedługo po ustąpieniu z funkcji dowódcy korpusu Egon Ramms w styczniu 2007 roku został szefem Dowództwa Połączonych Sił NATO w Brunssum. W tej roli głównym jego zadaniem była ISAF [Międzynarodowa Siła Wsparcia Bezpieczeństwa] i operacja sił NATO w Afganistanie. W tym czasie pod jego rozkazami było pięciu dowódców ISAF w Kabulu.
Generał Egon Ramms zakończył swoją służbę w Bundeswehrze po 42 latach 30 września 2010 roku.
Generał w stanie spoczynku Egon Ramms jest żonaty. Ma dwoje dorosłych dzieci.
Andrzej Rudnik jest dziennikarzem Polskiego Radia Koszalin, publicystą i reportażystą, komentatorem politycznym, nauczycielem akademickim. Jest autorem licznych programów publicystycznych, prowadzi audycje w kontakcie ze słuchaczami oraz programy o tematyce politycznej, prawnej i historycznej. Jest też stałym felietonistą prasy lokalnej. Przez kilkanaście lat prowadził program publicystyczny w TVP i telewizji lokalnej. Jego pasją jest lektura dobrych książek oraz zajmowanie się ogrodem i jazda na nartach.
Jolanta Rudnik to dziennikarka Polskiego Radia Koszalin, publicystka i reportażystka. Zajmuje się kwestiami społecznymi, historią Pomorza, problemami, które związane są z pograniczem kultur i narodów, udziałem Polski w UE a także stosunkami polsko-niemieckimi. Lubi śledzić losy ludzi wplątanych w zawirowania polskiej historii i docierać do informacji, które skrywają archiwa. Za reportaże i programy publicystyczne zdobyła wiele nagród w ogólnopolskich konkursach dziennikarzy radiowych. Jest dwukrotną laureatką Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej.
Jej hobby to książki, podróże i narciarstwo zjazdowe.
Peter Schmidt urodził się w 1970 roku w Stuttgarcie. Dorastał w Hamburgu, gdzie przed studiami wyższymi na wydziale ekonomii i nauk politycznych, zdobył zawód stolarza. Pracę w zawodzie dziennikarza rozpoczął jeszcze na studiach, najpierw pisząc reportaże, a następnie jako reporter telewizyjny. Po stażu w berlińskiej, prywatnej rozgłośni, w 2002 roku rozpoczął współpracę z Norddeutscher Rundfunk. Pracował najpierw jako dziennikarz niezależny, a od 2008 roku na stałym, redaktorskim etacie. Pracuje dla ośrodków telewizyjnych NDR w Rostocku i Neubrandenburgu.
Jako dziennikarz Peter Schmidt zajmuje się głównie tematyką regionalną, gdyż właśnie tymi sprawami zainteresowani są jego widzowie. Jednak w miarę możliwości stara się w swoich programach podejmować również tematy, które swoim zakresem wiążą się ze sprawami wykraczającymi poza problematykę regionalną. W Nordeutscher Rundfunk prowadzi program telewizyjny, emitowany co miesiąc: „Land und Leute – Pomerania” [Kraj i ludzie – Pomerania], w którym poruszane są tematy związane z polsko-niemieckim regionem przygranicznym.
Piotr Semka ukończył studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po 13 grudnia 1981 roku był organizatorem protestów w III LO w Gdańsku. W listopadzie 1982 zakładał (wraz z Piotrem Połońskim, Jackiem i Jarosławem Kurskimi) podziemne pismo młodzieży III LO „BIT Biuletyn Informacyjny Topolówka”. W latach 1983-1984 współorganizator emisji i redaktor 8 audycji podziemnego Radia BIT. Od 1985 był publicystą w podziemnej edycji pisma „Solidarność” Regionu Gdańsk, a od 1987 członkiem redakcji. Podczas studiów członek NZS na KUL, łącznik z Gdańskiem, współpracownik podziemnego pisma ABC. Od 1989 roku współpracownik Tygodnika Gdańskiego. W latach 1991-1992 dziennikarz TVP, gdzie wraz z Jackiem Kurskim prowadził program „Refleks”. Następnie wydawca i jeden z prowadzących „Pulsu Dnia”. W latach 1991-1995 współpracownik Tygodnika Solidarność. W 2001 prowadził w TV Puls program „Piątka u Semki”. W 2004 roku był współautorem programu „Warto rozmawiać” w TVP2. Od 2006 roku jest publicystą Rzeczpospolitej i stałym współpracownikiem tygodnika Wprost. Piotr Semka pisał dla tygodnika Gazeta Polska, Życia, Dziennika, Przewodnika Katolickiego, oraz dwumiesięcznika Christianitas. Jest współautorem książki „Lewy Czerwcowy” (1993), autorem „Wojny światów” (2006), „Obrazków z wystawy” (2007).
Waldemar Skrzypczak – generał broni, dyplomowany oficer wojska polskiego. Urodził się w 1956 roku w Szczecinie. Służbę wojskową rozpoczął 20 lat później jako podchorąży Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. W czasie studiów pełnił funkcję dowódcy 16. Pułku Czołgów 8. Dywizji Zmechanizowanej w Słupsku. Następnie kształcił się w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, którą ukończył w 1987 roku. Został aspirantem w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego Wojska Polskiego, a następnie zastępcą dowódcy 68. Pułku Czołgów 20. Dywizji Pancernej. Dowodził 32. Pułkiem Zmechanizowanym, 16. Dywizją Zmechanizowaną, 11. Dywizją Kawalerii Pancernej oraz Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku.
W 1997 roku ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne Akademii Obrony Narodowej i awansował na zastępcę szefa Szkolenia Bojowego Dowództwa Wojsk Lądowych. Cztery lata później objął stanowisko szefa Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Dowództwa Wojsk Lądowych, a następnie szefa Zarządu Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W styczniu 2003 r. został Szefem Zarządu Operacji Lądowych. W latach 2006-2009 był dowódcą Wojsk Lądowych. Był doradcą ministra obrony narodowej Tomasz Siemoniaka, a w latach 2012-2013 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej.
Emilia Smechowski ma 31 lat. Jest redaktorką w taz.am wochende. Studiowała w Berlinie i Rzymie na kierunkach śpiew operowy i języki obce. W 2013 roku była stypendystką Fundacji Marion Dönhoff w Warszawie.
fot: Kamila Koelling
Monika Stefanek urodziła się w Szczecinie. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Szczecińskim. Specjalizowała się w dziedzinie dziennikarstwa i pedagogiki. W latach 2002-2009 była redaktorem w Głosie Szczecińskim - zachodniopomorskim dzienniku regionalnym. Jednocześnie od 2007 do 2009 pracowała jako szczeciński korespondent gazety Nordkurier z Neubrandenburga. Monika Stefanek w ramach międzynarodowej wymiany dziennikarskiej odbyła staż dziennikarski w niemieckich gazetach taz i Tagespiegel. Od 2009 roku mieszka w Berlinie, gdzie jako niezależny dziennikarz prasowy i radiowy pracuje dla wielu polskich i niemieckich mediów. Są to między innymi rbb czy Funkhaus Europa. W centrum jej zawodowych zainteresowań znajdują się stosunki polsko-niemieckie oraz europejskie regiony przygraniczne. Jej zawodowe poszukiwania zaprowadziły ją dotychczas między innymi do Kosowa, Ukrainy, Mołdawii, Naddniestrza, Serbii, Bośni i Rosji. Jako stypendystka Europäische Journalisten-Fellowships [Europejskie Stypendium Dziennikarskie] na Wolnym Uniwersytecie Berlina przez rok zbierała materiały do projektu „Działalność Stasi w komunistycznej Polsce”. W 2010 roku odebrała w Stambule European Young Journalist Award czyli Europejską Nagrodę dla Młodych Dziennikarzy, przyznawaną przez Komisję Europejską.
Daniel Tkatch urodził się w Kazachstanie. Studiował fizykę i filozofię na uczelniach w Izraelu, Niemczech i Belgii. Obecnie mieszka w Brukseli. Doktoryzował się z zakresu filozofii politycznej oraz psychoanalizy na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium (Leuven). Jest dziennikarzem niezależnym. Rozwój wydarzeń na scenie politycznej rozpatruje w kontekście ogólnoeuropejskim i światowym.
Bogdan Twardochleb urodził się w 1954 roku. Jest dziennikarzem i publicystą „Kuriera Szczecińskiego”, w którym redaguje między innymi dodatek „przez granice”, poświęcony sprawom pogranicza polsko-niemieckiego. Był i jest uczestnikiem debat polsko-niemieckich, autorem artykułów i esejów drukowanych między innymi w polsko-niemieckim kwartalniku „Dialog”, „Zeszytach Kulickich”, czasopiśmie „Pommern”, w wydawnictwach zbiorowych, portalach Transodra i bpb.de (Bundeszentrale für politische Bildung).
Sandro Viroli urodził się w 1957 roku w Cesenie we Włoszech. Po ukończeniu studiów z zakresu ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw w Saarbrücken rozpoczął w 1980 roku pracę jako dziennikarz w regionalnej rozgłośni publicznej Kraju Saary (Saarländischer Rundfunk). Od 1985 roku pracował w różnych redakcjach pierwszego programu telewizji niemieckiej ARD, zajmując się sprawami politycznymi i aktualnościami. Był także zaangażowany w transgraniczną współpracę z FR 3 w Lotaryngii i Luksemburgu. W ramach partnerstwa miast troszczył się przez wiele lat o współpracę telewizyjną pomiędzy Krajem Saary a NRD. Od grudnia 1991 roku pracuje dla niemieckiego publicznego nadawcy regionalnego MDR. W krajowym oddziale MDR w Turyngii był początkowo odpowiedzialny za magazyn krajowy. W 1995 roku został szefem telewizyjnych wiadomości MDR. Pięć lat później objął stanowisko szefa programowego codziennego programu telewizyjnego MDR, a od 2001 roku pełnił dodatkowo funkcję zastępcy dyrektora telewizji. Od października 2011 roku jest dyrektorem saksońskiego oddziału MDR (MDR Landesfunkhauses Sachsen).
Pracował też dla nadawcy radiowo-telewizyjnego Rai Bozen oraz w wyższej szkole w Mittweidzie (Hochschule Mittweida). Jest współautorem podręczników z dziedziny dziennikarstwa.
Sonja Volkmann-Schluck jest redaktorką w n-ost, portalu informacyjnym o Europie Wschodniej z siedzibą w Berlinie, gdzie jest odpowiedzialna za Osteuropa-Magazin ostpol.. Skończyła studia na wydziale nauk politycznych i dziennikarstwa w Monachium oraz Studia Europejskie w londyńskiej School of Economics. Po zakończeniu studiów podjęła pracę w dziale ekonomicznym SWR i rbb, gdzie pracowała do 2010 roku. Dzięki jednemu z programów stypendialnych Internationale Journalisten-Programme [Międzynarodowe Programy Dziennikarskie] przez jakiś czas pracowała dla polskich mediów w Warszawie.
Stefani Weiss od 1999 roku pracuje dla Fundacji Bertelsmanna, gdzie najpierw była odpowiedzialna za projekty związane z międzynarodową współpracą, europejską polityką zagraniczną i wspólną polityką bezpieczeństwa. Od 2007 roku jest dyrektorem brukselskiego oddziału Fundacji Bertelsmanna. We współpracy z Europejskim Centrum Badań nad Gospodarką w Mannheim i Uniwersytetem Oksfordzkim prowadzi obecnie trzyletni projekt badawczy, którego celem jest odpowiedź na dwa pytania próbujące określić optymalny i demokratycznie legitymistyczny podział obowiązków pomiędzy Unią Europejską i krajami członkowskimi Unii. Te pytania brzmią: „Kto potrafi to lepiej?“ i „Kto czego chce?“. W 2013 roku przedstawiła sprawozdanie z prowadzonych badań naukowych pt. „Europejska wartość dodana budżetu Unii Europejskiej: Czy Unia Europejska może pomóc krajom członkowskim w oszczędzaniu?”. Jedna z analiz tego sprawozdania wskazuje na to, że stworzenie jednej europejskiej armii pozwoliłoby na duże oszczędności finansowe.Stefani Weiss jest członkiem rady cywilnej do spraw zapobiegania sytuacjom kryzysowym w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Federalnej Niemiec. Opublikowała między innymi książki: „Prekäre Staatlichkeit und internationale Ordnung” [Państwowość w kryzysie i międzynarodowy porządek] (2007) i „Diplomacy, Development and Defense: A Paradigm for Policy Coherence” (2010).
Bärbel Wichmann urodziła się w miejscowości Rüdersdorf pod Berlinem. Ukończyła studia dziennikarskie w Lipsku. Pracowała jako wolontariuszka we Frankfurcie nad Odrą, a następnie rozpoczęła pracę dla telewizji w NRD. Od 1992 roku była zatrudniona w Ostdeutscher Rundfunk Brandenburg (ORB), które potem przemianowano na rbb. Od 2007 roku prowadzi tam program telewizyjny „Brandenburg aktuell”. Od 2014 Bärbel Wichmann jest kierowniczką studia rbb we Frankfurcie nad Odrą.
Barbara Włodarczyk ukończyła dziennikarstwo i nauki polityczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1985 roku była dziennikarzem Telewizji Polskiej, obecnie komentatorem w Agencja Produkcji Telewizyjnej i Filmowej. Jest autorką programów publicystycznych i reportaży z państw byłego bloku wschodniego, programów poświęconych tematyce Unii Europejskiej i Polonii. Stworzyła autorski cykl reportaży telewizyjnych zatytułowany „Szerokie tory”, opowiadający o życiu w krajach byłego Związku Radzieckiego. Była też stałą korespondentką TVP w Rosji. Jest laureatką wielu nagród dziennikarskich, między innymi Wiktora dla twórcy najlepszego programu TV.
Marlis Prinzing wykłada na wydziale dziennikarstwa w Wyższej Szkole Technik Medialnych (MHMK) w Kolonii. Przewodniczy komisji naukowej i zespołowi badawczemu. Przedtem była wykładowcą na Uniwersytecie we Fryburgu, w Szwajcarii i szefem projektu w Europejskim Obserwatorium Dziennikarstwa (EJO) na Uniwersytecie w Lugano. Publikowała prace badawcze i artykuły o tematyce naukowej w prasie specjalistycznej. Współpracuje z gazetami o zasięgu ponadregionalnym, między innymi ze szwajcarską Neue Zürcher Zeitung. W 1999 roku zyskała popularność jako prowadząca nowy program telewizyjny „Das rote Sofa“ [Czerwona kanapa]. Tytuły jej ostatnich książek: „Der Schamane. Begegnung mit Galsan Tschinag““[Szaman. Spotkanie z Galsanem Tschinagiem] (wyd. Ullstein 2010); „Marlis Prinzing trifft Charlotte Knobloch. Jüdisches Vermächtnis: Porträt, Gespräche, Perspektiven“ [Marlis Prinzing spotyka Charlotte Knobloch. Żydowskie dziedzictwo: Portret, Rozmowy, Perspektywy] (wyd. Kaufmann 2010); „Meine Wut rettet mich“ [Moja wściekłość jest moim ratunkiem] (wyd. Kösel 2012). Specjalizuje się w dziennikarstwie związanym z zagadnieniami takimi jak: zagranica, Europa, kultura, media, polityka, gospodarka, badania naukowe. Ponadto w obrębie jej zawodowych zainteresowań znajduje się problematyka etyki w mediach, systemy medialne, komunikacja w polityce i ekonomii.
W 2014 roku razem ze swoim współpracownikiem ze Szwajcarii rozpoczęła pracę nad przygotowaniem zbioru podręczników poświęconych zawodowi dziennikarza. Opisują w nim tradycyjne i nowe, cyfrowe umiejętności jakie powinien posiadać profesjonalny dziennikarz, poruszający się w świecie wirtualnym, oraz na jakie społeczne debaty powinien być przygotowany. Zbiorcza nazwa całego projektu to „Journalismus-Atelier“ [Warsztat dziennikarski], zaś tytuł pierwszego tomu to „Recherche im Netz“ [Kwerenda w sieci].
Poza tym profesor Marlis Prinzing publikuje w prasie i wydawnictwach fachowych, a także jest stałą felietonistką berlińskiego dziennika Tagesspiegel.