Władysław Bartoszewski urodził się w 1922 roku w Warszawie. Pisarz, historyk i dyplomata.
We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Warszawy. Od września 1940 do maja 1941 był więźniem politycznym obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Od sierpnia 1942 roku był żołnierzem Armii Krajowej. W 1942 był jednym ze współzałożycieli konspiracyjnego Komitetu Pomocy Żydom „Żegota“, a także redaktorem kilku podziemnych wydawnictw. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Po zakończeniu wojny był wielokrotnie aresztowany i więziony przez komunistyczny reżim. Od 1955 roku pracuje jako dziennikarz. Współpracuje z Tygodnikiem Powszechnym. Pisze książki. W 1966 roku w Jerozolimie zostaje odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata“. W latach 1972-1988 jest sekretarzem generalnym, w latach 2001-2010 prezesem, a od 2010 prezesem honorowym polskiego PEN Clubu.
W latach 1974-1990 był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W tym czasie gościnnie wykładał na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, Katolickim Uniwersytecie w Eichstätt i Uniwersytecie w Augsburgu.
Od września 1990 do marca 1995 roku był pierwszym powojennym, niekomunistycznym polskim ambasadorem w Austrii. Dwukrotnie, po zmianie ustroju, pełnił urząd ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.
Wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami, m. in. Nagrodą Pokojową Księgarzy Niemieckich (1986), tytułem Honorowego Obywatela Państwa Izrael (1991), Orderem Orła Białego (1995), Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2001), Krzyżem Komandorskim Orderu Legii Honorowej (2009).
Od listopada 2007 roku pełni funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika premiera do spraw dialogu międzynarodowego ze szczególnym uwzględnieniem problematyki niemieckiej i żydowskiej. Jest autorem około osiemdziesięciu publikacji książkowych i ponad dwóch tysięcy artykułów głównie na tematy polityczne i związane z najnowszą historią Europy.
Juri Durkot urodził się w 1965 roku we Lwowie. Studiował germanistykę na Uniwersytecie Lwowskim. Na początku lat dziewięćdziesiątych pisywał jako wolny strzelec do gazet austriackich. W latach 1995-2000 był rzecznikiem prasowym ukraińskiej ambasady w Niemczech. Od października 2000 roku pracuje znów jako dziennikarz niezależny. Uprawia publicystykę. Jest także tłumaczem i producentem. W niemieckojęzycznej prasie krajowej i regionalnej ukazało się wiele jego artykułów i analiz politycznych. Dla publicznych rozgłośni radiowych (BR, WDR, SWR i inne) przygotowywał nie tylko audycje radiowe, ale też udzielał licznych komentarzy na antenie. Ostatnio w wydawnictwie Suhrkamp ukazały się dwie książki autorów ukraińskich przetłumaczone przez Durkota. Są to „Kult” Lubka Deresza (wspólny przekład Jurija Durkota i Sabine Stöhr) i „Die reale und die imaginierte Ukraine“ Mykoły Riabczuka.
Gerhard Gnauck urodził się w 1964 roku. Studiował historię Europy Wschodniej, slawistykę i nauki polityczne w Berlinie i Moguncji. Napisał pracę dyplomową o Rosji lat dziewięćdziesiątych pod kierunkiem prof. dr. hab. Gesine Schwan. Należał do Międzynarodowego Towarzystwa Praw Człowieka (Internationale Gesellschaft für Menschenrechte IGFM). W latach 1995-1998 był redaktorem dziennika Frankfurter Allgemeine Zeitung we Frankfurcie nad Menem. Pracował także dla szwajcarskiego dziennika Neue Zürcher Zeitung. Od 1999 roku jest korespondentem dziennika Die Welt. Pisze relacje z Polski, Ukrainy i krajów bałtyckich. Mieszka w Warszawie. W 2004 roku napisał książkę o Warszawie zatytułowaną „Syrena auf dem Königsweg” (Syrena na Trakcie Królewskim). W 2009 roku w Polsce i w Niemczech ukazała się jego najnowsza książka pt. „Polskie lata” (Wolke und Weide: Marcel Reich-Ranickis polnische Jahre) poświęcona życiu Marcela Reicha-Ranickiego.
Andrzej Godlewski urodził się w 1970 roku, studiował germanistykę i nauki polityczne w Lipsku, Wiedniu i Warszawie. W latach 1993-1994 współpracował z działem zagranicznym „Gazety Wyborczej”. W latach 1995-2006 był dziennikarzem, producentem i redaktorem w Telewizji Polskiej. W latach 2006-2007 pracował jako szef działu w Dzienniku. Od 2007 do 2010 roku w wydawnictwie Polskapresse, gdzie współtworzył projekt nowej ogólnopolskiej gazety codziennej „Polska”. Jest autorem licznych programów publicystycznych, szczególnie o tematyce międzynarodowej. Pracował jako reporter podczas szczytów UE i NATO.
W latach 1999-2003 był szefem zespołu przygotowującego Euroexpress, cykl cotygodniowych audycji o integracji Polski z Unią Europejską. W 2000 roku był szefem projektu Klub Polski, obejmującego cykl debat w Pawilonie Polskim na Wystawie Światowej EXPO 2000 w Hanowerze. W 2002 i 2004 roku był współinicjatorem oraz organizatorem Forum Dziennikarzy Środkowoeuropejskich (Central European Journalists Forum) w Warszawie. W latach 2004-2006 kierował redakcją publicystyki TVP1. Odpowiadał m.in. za realizację programów po śmierci Jana Pawła II oraz za audycje w ramach parlamentarnej i prezydenckiej kampanii wyborczych 2005 roku. Obecnie Andrzej Godlewski jest zastępcą dyrektora Programu 1 Telewizji Polskiej S.A., a także wchodzi w skład jury nagrody dziennikarskiej Inicjatywy Środkowoeuropejskiej (CEI Award for Outstanding Merits in Journalism).
Członek władz Towarzystwa Demokratycznego Wschód www.tdw.org.pl. Publikował m.in. w Gościu Niedzielnym, Wprost, Rzeczpospolitej oraz na portalu ekonomicznym www.obserwatorfinansowy.pl.
Andrzej Godlewski jest żonaty, ma jedną córkę.
Marzenna Guz-Vetter od 2008 roku pracuje w Sekcji Politycznej Reprezentacji Komisji Europejskiej w Berlinie, gdzie między innymi jest odpowiedzialna za kwestie polityki sąsiedzkiej i polityki rozszerzeniowej Unii Europejskiej. W latach 2005-2008 była szefem Sekcji Politycznej Reprezentacji Komisji Unii Europejskiej w Polsce.
Zanim zaczęła pracę w Komisji Unii Europejskiej, Marzenna Guz-Vetter była redaktorką Polskiego Radia i korespondentką Financial Times Deutschland w Polsce, jak również korespondentką Gazety Wyborczej na Węgrzech.
W 2007 roku napisała pracę doktorską na Uniwersytecie Wrocławskim o szansach i wyzwaniach dla polsko-niemieckiego regionu przygranicznego związanych z rozszerzeniem Unii Europejskiej. Jest autorką licznych artykułów poświęconych przygotowaniom polskiej administracji do skutecznego wykorzystywania środków z funduszy unijnych.
Roland Jahn od 2011 roku jest Pełnomocnikiem Federalnym do spraw Materiałów Państwowej Służby Bezpieczeństwa (Stasi) w byłej NRD. Urząd ten lepiej jest znany w Polsce pod potoczną nazwą Instytutu Gaucka. W NRD był współzałożycielem grupy opozycyjnej Friedensgemeinschaft Jena (Wspólnota Pokojowa Jena). Protestował przeciwko braku wolności słowa i rosnącej militaryzacji NRD. Po tym jak zaprotestował przeciwko pozbawieniu obywatelstwa Wolfa Biermanna, został skreślony z listy studentów. W 1983 roku wbrew swojej woli został pozbawiony obywatelstwa i wydalony z NRD. Osiadł w Berlinie Zachodnim, gdzie utrzymał kontakty z opozycjonistami z NRD i zbudował kanały informacyjne pomiędzy Wschodem i Zachodem. Pracował jako dziennikarz dla telewizji ZDF i ARD. W programach Kennzeichen D i Magazin Kontraste informował o łamaniu praw człowieka i niszczeniu środowiska naturalnego w NRD. Po upadku muru berlińskiego jako redaktor ARD zajmował się głównie pokazywaniem negatywnych skutków rządów dyktatury SED.
Jarosław Jakimczyk urodził się w 1967 we Wrocławiu. Jest absolwentem historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. Karierę dziennikarza rozpoczął w 1994 roku jako stażysta we wrocławskim oddziale Super Expressu. Następnie był reporterem Radia Kolor Wrocław. Na początku 1996 roku został redaktorem naczelnym wrocławskiego Radia Klakson, pierwszej w Polsce rozgłośni radiowej przeznaczonej dla kierowców. W tym okresie nawiązał również współpracę z Sekcją polską BBC. Od września 1996 roku jest związany z dziennikiem Życie, w którym pracował do października 2000 roku.
Współpracował także z dziennikiem Rzeczpospolita i z Pulsem Biznesu. Był redaktorem naczelnym magazynu Internet Standard. W 2003 roku podjął współpracę z tygodnikiem Wprost, gdzie pracował do września 2007 roku. Od 2007-2009 w TVP był głównym specjalistą biura programowego. Aktualnie jest redaktorem naczelnym kompromatRP.pl, portalu śledczego i analitycznego.
Jann Jakobs urodził się w Eilsum, we Fryzji Wschodniej. W latach 1971-1975 zdobywał w Hannowerze wykształcenie wychowacy. W latach 1976-1978 studiował w Hildesheim pedagogikę społeczną i pracę socjalną, a w roku 1975 podjął na Freie Universität (Wolny Uniwersytet) w Berlinie studia socjologii i politologii, zakończone w roku 1985.
W latach 1979-1988 był pracownikiem socjalnym w berlińskiej dzielnicy Spandau. Już w tamtym okresie (1985-1993) angażował się w instytucjach socjalnych i do spraw młodzieży publicznych i prywatnych podmiotów. W latch 1987-1993 wykładał na różnych uniwersytetach i w szkołach wyższych, jednocześnie pełnił funkcję pełnomocnika do spraw planowania Wydziału do Spraw Młodzieży i Sportu w urzędzie dzielnicowym Berlin-Spandau. Po zakończeniu docentury pracował do roku 1997 jako kierownik Urzędu do Spraw Młodzieży w Poczdamie.
W latach 1994-1997 był członkiem Niemiecko-Rosyjskiej Rady Młodzieży, następnie do roku 1999 radnym do spraw socjalnych, młodzieży i zdrowia w Poczdamie. W roku 1998 był przez rok członkiem zarządu hufca pracy (Jugendaufbauwerk) w Nauen, a w roku 1999 został burmistrzem i radnym do spraw socjalnych, młodzieży, zdrowia, porządku publicznego i ochrony środowiska Poczdamu.
Od listopada 2002 roku jest Nadburmistrzem Poczdamu, stolicy kraju związkowego Brandenburgia. Jest członkiem SPD.
Mieszka w Poczdamie, jest żonaty i ma czworo dzieci.
Josef Janning studiował nauki polityczne, stosunki międzynarodowe, historię i germanistykę na Uniwersytecie w Bonn i w Kolonii. Zrobił licencjat z nauk politycznych i stosunków międzynarodowych na amerykańskiej uczelni Elmira College w stanie Nowy Jork, a także zdobył tytuł magistra na Uniwersytecie w Bonn.
Był zastępcą dyrektora Centrum Politologicznych Badań Stosowanych (CAP) na Uniwersytecie w Monachium. Prowadził badania naukowe i dydaktyczne na uniwersytetach w Bonn i w Moguncji. Był także profesorem wizytującym na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie i Uniwersytecie Renmin w Pekinie. Między 2001 a 2010 rokiem zajmował stanowisko senior director działu międzynarodowego w Fundacji Bertelsmanna. W latach 2011-2012 sprawował funkcję director of studies w brukselskim European Policy Centre (EPC).
Josef Janning jest autorem wielu publikacji zarówno z zakresu globalnej polityki międzynarodowej i europejskiej jak i publikacji zajmujących się polityką zagraniczną i europejską Niemiec. W 2013 roku był stypendystą programu Mercator Fellow Centrum Alfreda Oppenheima.
Piotr Jendroszczyk urodził się w 1949 roku w Chorzowie. W latach 1966-1970 studiował prawo międzynarodowe na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, a następnie od 1971 do 1973 dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim.
W latach 1976-1980 odbył wiele podróży po świecie. Na podstawie tych podróży powstały liczne publikacje o USA, Australii i Bliskim Wschodzie. Po roku 1982 publikował w wielu różnych polskich gazetach i czasopismach m.in. w Trybunie Robotniczej, Polityce, Życiu Gospodarczym i Słowie Powszechnym. Jego pierwsza książka poświęcona Izraelowi powstała w 1990 roku pt. „W cieniu gwiazdy Dawida“. W latach 1983-1994 Jendroszczyk był zastępcą kierownika działu zagranicznego katolickiego dziennika Słowo Powszechne, które w 1993 roku zmieniło nazwę na Słowo-Dziennik Katolicki. W następnych latach był korespondentem Rzeczypospolitej, w której pracuje do dziś, najpierw do 2000 roku w Rosji, a potem do 2011 roku w Niemczech.
Jendroszczyk włada biegle językiem angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim.
Łukasz Kamiński – historyk, absolwent i pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 2000 związany z Instytutem Pamięci Narodowej (IPN), najpierw jako naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Oddziału we Wrocławiu, następnie jako kierownik Referatu Badań Naukowych, Dokumentacji i Zbiorów Bibliotecznych. Od 2006 roku zastępca dyrektora, a od 2009 roku dyrektor Biura Edukacji Publicznej w centrali IPN. W wyniku konkursu przeprowadzonego przez Radę IPN, po zatwierdzeniu przez Sejm i Senat w czerwcu 2011 roku, rozpoczął swoją pięcioletnią kadencję na stanowisku Prezesa IPN.
Redaktor czasopism IPN, a także Soudobe Dejiny (Czechy), członek Rady Naukowej Caiatele CNSAS (Rumunia) i Rady Naukowej Instytutu Badania Zbrodni Komunistycznych i Pamięci Emigracji Rumuńskiej. Laureat nagród im. J. J. Lipskiego (1997) i im. R. Gąsowskiego (2000).
Basil Kerski jest polsko-niemieckim menadżerem kultury, redaktorem, politologiem i eseistą pochodzenia polsko-irackiego, od 2011 roku dyrektorem Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku. Studiował politologię i slawistykę na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1998 roku redaktor naczelny Magazynu Polsko-Niemieckiego DIALOG. Pracował w berlińskim oddziale niemiecko-amerykańskiego Aspen Institute, w Instytucie Badawczym Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej, w Bundestagu oraz w Ośrodku Badań Społecznych w Berlinie (WZB). Członek polskiego PEN Clubu. Autor i redaktor wielu książek niemieckich, polskich i ukraińskich na tematy historyczne, polityczne i literackie.
Michał Kokot – rocznik 1981. W latach 2004-2013 pracował w redakcji „Gazety Wyborczej Wrocław”, gdzie zajmował się polityką, gospodarką oraz problematyką mieszkańców polsko-niemieckiego pogranicza po wejściu do Unii Europejskiej. W 2012 roku napisał reportaż „Jak niemiecki elektryk zaraził nas radością”, za który rok później otrzymał wyróżnienie Polsko Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Od 2013 roku pracuje w dziale zagranicznym Gazety Wyborczej w Warszawie, gdzie pisze o Europie Środkowo-Wschodniej, a także o Niemczech.
Tadeusz Krupa, od 1989 redaktor naczelny rozgłośni Polskiego Radia w Zielonej Górze. W roku 1993, po zmianie systemu politycznego w Polsce, organizator Regionalnej Rozgłośni Polskiego Radia RADIO ZACHÓD S.A. w Zielonej Górze. Od 1994 kierował tą stacją jako prezes zarządu i redaktor naczelny. Twórca Radia Zielona Góra i Radia Miejskiego Gorzowa (obecnie Radio Gorzów) – bardzo popularnych w regionie stacji radiowych. Stworzoną przez siebie grupą medialną Radio Zachód – Radio Zielona Góra – Radio Miejskie Gorzowa zarządzał 12 lat.
Nawiązał i rozwinął intensywną współpracę z radiofonią Brandenburgii – Antenne Brandenburg. Efekty tej współpracy to: codzienna wymiana informacji i programów publicystycznych, staże dziennikarskie w partnerskich redakcjach a następnie stworzenie z dziennikarzy obu stacji zespołu tworzącego cykliczny program dla obu anten. W tym czasie zainicjował coroczne spotkania mieszkańców regionów przygranicznych Środkowego Nadodrza. W ciągu trzynastu kolejnych lat, spotkania te, organizowane przez Radio Zachód i RBB na zmianę po polskiej i niemieckiej stronie nazwane przez niemieckich kolegów Sommerfest, stanowiły świetną okazję do roztrząsania najbardziej palących spraw związanych z polsko-niemieckim sąsiedztwem, współpracą transgraniczną, przygotowaniami Polski do wstąpienia do UE. Jednocześnie odbywały się prezentacje kulturalne Lubuskiego i Brandenburgii. Obie radiofonie zorganizowały wspólnie we Frankfurcie nad Odrą i Słubicach niezwykle uroczyste powitanie Polski w UE. Od tej pory Sommerfest został przemianowany na Europafest. Za wybitny wkład w rozwój przyjaźni i współpracy polsko-niemieckiej Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski uhonorował Tadeusza Krupę Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W roku 2010 stworzył cieszącą się wielkim prestiżem, dynamicznie rozwijającą się Regionalną Telewizję Lubuską Sp. z o.o. Jednym z celów tej stacji jest nawiązanie współpracy programowej z RBB.
Aktualnie jest członkiem Rady Nadzorczej Radia Zachód.
Adam Krzemiński urodził się w 1945 roku w Radecznicy, studiował germanistykę w Warszawie i Lipsku, a od 1973 roku jest redaktorem renomowanego tygodnika „Polityka”. Krzemiński uchodzi za jednego z najbardziej kompetentnych analityków stosunków polsko-niemieckich i procesu rozszerzania UE. Pisze regularnie dla tygodnika „Die Zeit”.
W 1993 roku odznaczony został medalem Goethego, w 1996 roku otrzymał nagrodę polskiego PEN-Klubu za eseistykę, a w 1999 roku Wielki Krzyż Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. W listopadzie 2006 roku wyróżniony został nagrodą Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą.
Thomas Kycia urodził się w 1974 roku w Gliwicach. Od 1988 roku mieszka w Niemczech. Studiował teologię i komunikację społeczną w Bonn oraz na Papieskim Uniwersytecie Gregoriana w Rzymie. Pracował w studiu korespondenckim niemieckiej telewizji publicznej ZDF i był dziennikarzem akredytowanym przy Stolicy Apostolskiej.
Obecnie współpracuje m.in. z rozgłośnią Funkhaus Europa i Rundfunk Berlin-Brandenburg, gdzie prezentuje telewizyjne „Wiadomości z Polski”. Korespondent polskiej sekcji Radia Watykańskiego w Niemczech i redaktor kwartalnika Więź.
Tomasz Kycia jest autorem wielu publikacji prasowych, radiowych i telewizyjnych o tematyce religijnej oraz o stosunkach polsko-niemieckich. W 2005 roku TVP wyemitowała jego film dokumentalny pt. „Skąd przybywa Benedykt XV?”. Razem z Bazylem Kerskim i Robertem Żurkiem jest współautorem książki „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”, która ukazała się w Polsce i w Niemczech. Ostatnio z historykiem Robertem Żurkiem nakręcił film dokumentalny „Cicho pod prąd” o pionierach polsko-niemieckiego pojednania. Tomasz Kycia mówi po polsku, niemiecku, włosku i angielsku.
Peter Lange urodził się w 1958 roku. W latach 1979-1986 studiował na Wolnym Uniwersytecie Berlina dziennikarstwo, politologię i historię. Od 1983 roku był dziennikarzem informacyjnym radia RIAS Berlin i Deutschlandradio Berlin. W 1995 roku został szefem serwisu informacyjnego siostrzanej rozgłośni radiowej Deutschlandfunk w Kolonii. Od 1999 roku pracuje tam jako redaktor i moderator codziennych programów informacyjno-publicystycznych. W 2005 roku obejmuje kierownictwo w dziale wiadomości. Od 1 stycznia 2007 roku pełni funkcję redaktora naczelnego w Deutschlandradio Kultur.
Christoph von Marschall urodził się w 1959 roku we Fryburgu. Po zdaniu matury studiował historię Europy Wschodniej, nauki polityczne i geografię na uniwersytetach we Fryburgu, Moguncji i Krakowie. W 1988 roku doktoryzował się na uniwersytecie we Fryburgu broniąc pracy doktorskiej pt. „Narodowa autonomia Polaków w Monarchii Habsburskiej po 1867 roku”. Pracę w zawodzie dziennikarza zaczął w 1989 roku pisząc do Süddeutsche Zeitung o upadku żelaznej kurtyny i demokratycznych przemianach w Rumunii, Bułgarii i na Węgrzech. W 1991 roku przeniósł się do Berlina do redakcji Tagesspiegel, gdzie do roku 1995 pracował jako redaktor w dziale politycznym, a później w latach 1995-2005 jako szef działu opinii śledził proces transformacji ustrojowej, demokratyzacji i reform rynkowych krajów środkowoeuropejskich aż do ich integracji z Unią Europejską i NATO. W 2001 roku otrzymał nagrodę Deutsch-Amerikanischer Kommentarpreis, a w 2005 roku Polsko-Niemiecką Nagrodę Dziennikarską za reportaż o Skierbieszowie, miejscowości, gdzie urodził się prezydent Republiki Federalnej Niemiec Horst Köhler. Miejscowość ta w okresie II Wojny Światowej służyła nazistom za swoisty poligon ich polityki germanizacyjnej. W latach 2005-2013 pracował jako korespondent w Stanach Zjednoczonych. W tym czasie pisał książki o Baracku Obamie i kulturowym różnicach pomiędzy Niemcami i Stanami Zjednoczonymi. Na jesieni 2013 roku powrócił do pracy w berlińskim Tagesspiegel jako „korespondent dyplomatyczny” w redakcji naczelnej. Jest jednym z założycieli Grupy Kopernika. Jest stałym komentatorem politycznym w radiu Deutschlandfunk i częstym gościem w programie telewizyjnym ARD-Presseclub.
Markus Meckel urodził się w 1952 roku w Müncheberg w Brandenburgii. W latach 1971-1978 studiował teologię w Naumburgu i w Berlinie. W latach 1980-1988 był wikarym a następnie proboszczem parafii ewangelickiej w Vipperow-Müritz w Meklemburgii. Potem był do 1990 roku dyrektorem Uczelni Ekumenicznej (Ökumenische Begegnungs- und Bildungsstätte) w Niederndodeleben pod Magdeburgiem. Od lat siedemdziesiątych był zaangażowany w opozycję polityczną w NRD. Wraz z Martinem Gutzeitem był inicjatorem powstania Partii Socjaldemokratycznej (SDP) w NRD. Był przedstawicielem SDP podczas obrad przy Okrągłym Stole. Od marca do października 1990 roku był członkiem Izby Ludowej NRD, zaś od kwietnia do sierpnia ministrem spraw zagranicznych NRD. W latach 1990-2009 był deputowanym do Bundestagu.
Krzysztof Miszczak – od 2009 roku: polski Przewodniczący Forum Polsko-Niemieckiego (MSZ), polski Przewodniczący polsko-niemieckiej Grupy Roboczej „Zagadnienia prawno-historyczne/kultura pamięci” (MSWiA), Przewodniczący Rady Fundacji Polsko-Niemieckie „Pojednanie”. Członek Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (SEA).
Studiował Nauki Polityczne, Stosunki Międzynarodowe, Dziennikarstwo, Filozofię i Sinologię w Warszawie, Monachium i Londynie. Pracę magisterską i doktorat napisał na Uniwersytecie im. Ludwika Maksymiliana w Monachium, gdzie był pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych (Geschwister Scholl Institut). Był także pracownikiem naukowym Katedry Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe, adiunktem w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie i na Uniwersytecie im. Kardynała Wyszyńskiego. W roku 2013 uzyskał habilitację na Uniwersytecie im. Adam Mickiewicza w Poznaniu. Profesor nadzwyczajny w Szkole Głównej Handlowej. Radca-Minister Pełnomocny, z-ca Ambasadora RP w RFN, kierownik Przedstawicielstwa Ambasady RP w Kolonii (RFN lata 1996-2001), dyrektor Departamentu Polityki Bezpieczeństwa Europejskiego MSZ RP (2001-2002). Od 2005-2007 dyrektor Departamentu Spraw Zagranicznych KPRM, dyrektor Departamentu Polityki Międzynarodowej KPRM, ponownie dyrektor Departamentu Spraw Zagranicznych KPRM. Od 2002 do 2006 dyrektor merytoryczny „Funduszy Europejskich”. Od lutego 2008 dyrektor Biura Pełnomocnika Prezesa Rady Ministrów ds. Dialogu Międzynarodowego KPRM (Wł. Bartoszewski).
Krzysztof Miszczak jest autorem pięciu książek i ponad 80 prac naukowych dotyczących szeroko pojętej problematyki stosunków międzynarodowych, polityki zagranicznej, polityki bezpieczeństwa i polityki obronnej (m.in. NATO, UE, USA, Niemiec, Polski, Chin Ludowych) oraz stosunków polsko-niemieckich.
Paweł Moras urodził się 1974 we Wrocławiu. Absolwent wrocławskiej germanistyki i studiów Executive Master of Business Administration w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN.
W latach 1998-2004 pracował we wrocławskim ratuszu, początkowo jako asystent wiceprezydenta, następnie odpowiedzialny za projekty wizerunkowe miasta. 2004-2006 w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego jako dyrektor Departamentu Spraw Społecznych odpowiadał za pracę wydziałów kultury, edukacji, sportu i turystyki oraz promocji. W latach 2006-2008 doradzał międzynarodowym przedsiębiorstwom inwestującym w Polsce. Od 2008 dyrektor zarządzający organizacji Polsko-Niemiecka Współpraca Młodzieży.
Stypendysta DAAD na Uniwersytecie w Dortmundzie (1996/97), luksemburskiej Fundacji im Roberta Schumana w Parlamencie Europejskim w Brukseli i Strasburgu (1998) oraz amerykańskiego Departamentu Stanu (2003).
W latach ´90 członek Zarządu Towarzystwa im. Edyty Stein, następnie założyciel i wiceprezes Stowarzyszenia „Europa 2000+”. W latach 2005-2008 członek Rady Fundacji „Krzyżowa” dla Porozumienia Europejskiego. Od 2008 członek rady stałej Forum Polsko-Niemieckiego. 2009-2011 doradca przewodniczącego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.
Uwe Müller urodził się w 1957 roku w Wiesbaden. Po studiach na frankfurckim Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego rozpoczął pracę jako wolontariusz dla Verlagsgruppe Handelsblatt w Düsseldorfie. Tam później został redaktorem i kierownikiem działu w magazynie Copy, czym zajmował się aż do swojego debiutu książkowego „Augstein, Springer & Co. – Deutsche Mediendynastien“ (Augstein, Springer & Co. – Niemieckie dynastie medialne) wydanego przez wydawnictwo Orell Füssli Verlag. Następną jego książką była monografia o Rudolfie Augsteinie, która ukazała się w wydawnictwie Heyne.
Jeszcze przed zjednoczeniem Niemiec przeniósł się do Lipska, aby dla tygodnika Die Welt stworzyć tam biuro korespondenckie. W 2002 roku wyjechał pracować jako reporter w Berlinie. Trzy lata później złożył w berlińskim wydawnictwie Rowohlt rękopis przyszłego bestselleru „Supergau Deutsche Einheit“ (Zjednoczenie Niemiec czyli superawaria). Książka, jest analizą ekonomiczynych skutków zjednoczenia. W 2009 roku również w wydawnictwie Rowohlt ukazała się następna książka Müllera pt. „Vorwärts und Vergessen!“ o negatywnym i nieudanym oddziaływaniu drugiej dotychczasowej dyktatury na niemieckiej ziemi – dyktatury enerdowskiej partii komunistycznej, rządzącej SED. Książka ta w 2012 roku pt. „Stasi. Zmowa niepamięci” została wydana w Polsce.
Od 2007 roku Müller należy do powstałej wówczas grupy dziennikarzy śledczych tygodnika Die Welt. W swoich artykułach zajmuje się problematyką z zakresu polityki, ekonomii i historii współczesnej.
Rolf Nikel jest ambasadorem Niemiec w Polsce od początku 2014 roku. Studiował politologię, ekonomię i prawo międzynarodowe we Frankfurcie, Stanach Zjednoczonych i Francji. Piastował wiele ważnych stanowisk w Urzędzie Kanclerza Federalnego oraz niemieckiej dyplomacji. Pracował w ambasadach w Moskwie, Nairobi, Waszyngtonie i Paryżu. Od roku 2006 do 2011 był zastępcą doradcy szefa rządu federalnego ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Ostatnio był komisarzem rządu ds. kontroli zbrojeń i rozbrojenia.
Cornelius Ochmann ((ur. 1964) – Expert ds. Europy Wschodniej, specjalista regionalny z dluższymi pobytami naukowymi w Rosji, Ukrainie i Białorusi.
Studiował w Moguncji i we Wrocławiu. Pracowal Moskwie w Instytucie Europy Rosyjskiej Akademi Nauk i w Niemiecko-Rosyjskim Instytucie Publicystyki na Moskiewskim Uniwersytecie im. Lomonossowa, jak również na Uniwerytecie Hebrajskim w Jerozolimie. W w latach 1994-2013 pelnil rozne funkce w Fundacji Bertelsmanna, gdzie był m.in. odpowiedzialny za International Bertelsmann Forum (IBF) i dzialalnosc Fundacji w Europie Srodkowej i Wschodniej. Cornelius Ochmann doradzał Auswärtiges Amt i europejskim instytucjom w sprawach i tematach Europy Wschodniej.
Publikował w Niemczech w „Polen-Analysen” i Polsce w Nowej Europie Wschodniej, jest członkiem Editorial Board w New Eastern Europe. Ostatni raport opracowany wspólnie z warszawskim ISP pt. „Polityka i życie codzienne. Niemieckie spojrzenie na Polskę i Rosję” w 2013 roku.
Dariusz Pawłoś urodził się w 1969 roku w Hrubieszowie. Germanista, absolwent UMCS w Lublinie (1993), nauczyciel języka niemieckiego. Od 1995 roku nieprzerwanie pracuje w Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. Od lutego 2008 roku jest przewodniczącym jej zarządu.
Przedstawiciel Rządu RP w Kuratorium Fundacji Federalnej „Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość”. W 2007 roku kierował Biurem Przedstawiciela Ministra Spraw Zagranicznych ds. Współpracy Polsko-Niemieckiej w MSZ RP.
Od maja 2009 roku nadzoruje realizację programu dokumentacyjnego Instytutu Pamięci Narodowej i Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Chętnie pracuje z młodzieżą, prowadzi m.in. cykliczne wykłady dla studentów z zagranicy w ramach Szkoły Letniej Uniwersytetu Warszawskiego. Od grudnia 2010 roku uczestniczy w międzynarodowym projekcie utworzenia nowego Muzeum-Miejsca Pamięci na terenie byłego niemieckiego obozu zagłady w Sobiborze.
Maria Przełomiec jest dziennikarzem i z wykształcenia archeologem peruwiańskim (studia na UJ, dyplom w 1987 roku). Od lutego 1990 do grudnia 2006 roku pracując jako korespondent Sekcji Polskiej BBC specjalizujący się w tematyce związanej z państwami byłego ZSRR, uczestniczyła w praktycznie wszystkich bardziej istotnych wydarzeniach rozgrywających się na tamtym terenie. Owocem tego stały się nie tylko korespondencje radiowe, ale również artykuły w wielu polskich gazetach.
Maria Przełomiec jest autorem lub współautorem kilku specjalistycznych analiz, w tym wydanych przez Centrum Stosunków Międzynarodowych raportów: „Czeczenia – niepodległość czy ograniczona suwerenność” (1997), „Rosja 2000 – koniec i początek epoki”, „Wymiar wschodni UE, szansa czy idée fixe polskiej polityki?” (2002), a także książki „Ukraina na zakręcie” (wyd. Trio, 2005) oraz „Tymoszenko – historia niedokończona” (wyd. Niecałe 2012). Od lutego 2007 roku prowadzi w TVP Info cykliczny program „Studio Wschód” poświęcony sytuacji polityczno-społecznej w krajach byłego ZSRR.
Jan Puhl urodził się w 1967 roku w Bremerhaven. W latach 1988-1996 studiował historię i nauki polityczne w Hamburgu. Tytuł jego pracy magisterskiej brzmiał: „Der Nationale Diskurs in Polen 1970-1982” [Dyskurs narodowy w Polsce w latach 1970-1982]. W latach 1994-1995 przebywał dzięki stypendium z DAAD w Warszawie, gdzie w ramach stażu pracował w dziale zagranicznym dziennika Życie Warszawy. Już w trakcie studiów współpracował jako wolny strzelec z lokalnymi redakcjami tygodnika Hamburger Wochenblatt i telewizją NDR.
W latach 1997-1999 był wolontariuszem w Deutsche Presseagentur (Niemiecka Agencja Prasowa). Od 1999 roku do roku 2002 był szefem działu zagranicznego tygodnika Die Woche w Hamburgu.
Od 2002 roku pracuje w redakcji tygodnika Der Spiegel, gdzie jest odpowiedzialny głównie za informowanie o tym, co dzieje się w Polsce, a także w całej Europie Wschodniej i Afryce.
Jan Puhl jest żonaty i ma czworo dzieci.
Joachim Rogall jest prezesem Fundacji im. Roberta Boscha od początku 2013 roku. Jako jeden z dwóch szefów fundacji odpowiada za jej działalność w obszarach „Nauka i zdrowie“ oraz „Europa i jej sąsiedzi“. Dla fundacji zaczął pracować w 1996 roku. Kierował między innymi działami Porozumienie Między Narodami Europy Środkowej, Europy Południowo-Wschodniej, Wspólnoty Niepodległych Państw i Chin.
Studiował historię Europy Wschodniej, slawistykę i germanistykę na Uniwersytecie w Moguncji, na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i na Uniwersytecie w Heidelbergu. Doktoryzował się w 1988 roku na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji. Tam też w 2000 roku uzyskał habilitację. Od 1988 roku był pracownikiem naukowym tego uniwersytetu, a także Uniwersytetu im. Johanna Gottfrieda Herdera w Marburgu.
Od 2003 roku jest profesorem nadzwyczajnym na wydziale historii wschodnioeuropejskiej Uniwersytetu w Heidelbergu.
Róża Romaniec urodziła się i wychowała w Polsce, w 1992 roku wyjechała na studia dziennikarskie do Niemiec. Krótko potem rozpoczęła karierę dziennikarską w Deutsche Welle w Kolonii. Współpracowała z rozgłośniami WDR, DLF i innymi redakcjami w Niemczech i Polsce (m.in. Gazetą Wyborczą i TV Polonia). Od 2002 roku żyje i pracuje w Berlinie – jest korespondentką Deutsche Welle. Od kilku lat przygotowuje i prezentuje także cotygodniowy telewizyjny program informacyjny pt. Wiadomości z Polski, który daje niemieckim widzom możliwość przeglądu najważniejszych polskich wydarzeń tygodnia. Jako autorka licznych programów telewizyjnych i radiowych oraz artykułów zajmuje się głównie tematyką polityczną. W ostatnich latach prowadziła liczne kwerendy poświęcone metodom działalności wywiadów, głównie w okresie zimnej wojny. Owocem tej pracy jest film dokumentalny dla telewizji WDR pt. „Moja rodzina i szpieg” (premiera odbyła się w 2013 w niemieckiej telewizji publicznej ARD) oraz czterostronicowa tytułowa historia w tygodniku Die Welt am Sonntag. W latach 2006-2008 była przewodniczącą najstarszej organizacji dziennikarskiej w Niemczech – Związku Dziennikarzy Zagranicznych (VAP).
Wulf Schmiese jest moderatorem i redaktorem telewizyjnej audycji ZDF-Morgenmagazin. Urodził się w Münster. Krótko przed upadkiem muru przeprowadził się do Berlina, by studiować tam historię, nauki polityczne i amerykanistykę. Przez trzy lata pracował na wydziale historii najnowszej Wolnego Uniwersytetu Berlina, gdzie uzyskał tytuł doktora historii.
Po skończeniu Szkoły Dziennikarskiej im. Henri Nannena w Hamburgu przez dwa lata pisał reportaże dla Die Welt. Następnie zmienił redakcję na Frankfurter Allgemeine Zeitung. Będąc międzynarodowym korespondentem tej gazety Schmiese towarzyszył prezydentom Republiki Federalnej Niemiec, a także kanclerzowi Schröderowi i kanclerz Merkel, oraz ich ministrom spraw zagranicznych w licznych podróżach zagranicznych. Pracując w stolicy Niemiec styka się na gruncie zawodowym z wieloma członkami niemieckiego rządu i deputowanymi do parlamentu.
Wulf Schmiese ma żonę i troje dzieci.
Dietrich Schröder urodził się 21 lutego 1961 roku w Waltershausen w Turyngii. W latach 1982-1986 studiował dziennikarstwo w Lipsku i Moskwie, następnie rozpoczął pracę redaktora: początkowo w gazecie Neuer Tag, a od roku 1990 w Märkische Oderzeitung we Frankfurcie nad Odrą. Od 1992 roku jest w tej redakcji redaktorem ds. sąsiedztwa polsko-niemieckiego. Był współinicjatorem polsko-niemieckiego Klubu Dziennikarzy Unter Stereotypen/Pod Stereotypami. W roku 1995 został wyróżniony nagrodą im. Theodora Wolffa za reportaż o wyjściu oddziałów radzieckich z Brandenburgii, a w roku 1996 – wraz z dziennikarką Beatą Bielecką ze Słubic – za doniesienia o samowoli policji na obszarach przygranicznych otrzymał nagrodę Strażnika Prasy Codziennej [Wächter-Preis der deutschen Tagespresse]. Inne wyróżnienia, którymi go uhonorowano, to Dyplom Europejski Kraju Związkowego Brandenburgii, Dyplom Euroregionu Pro Europa Viadrina. Wiele jego tekstów można znaleźć na stronie internetowej Klubu Dziennikarskiego: www.transodra-online.net.
Piotr Semka, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na kierunku historia. Po 13 grudnia 1981 organizator protestów w III LO w Gdańsku. W listopadzie 1982 współzałożyciel (wraz z Piotrem Połońskim, Jackiem i Jarosławem Kurskimi) podziemnego pisma młodzieży III LO „BIT Biuletyn Informacyjny Topolówka”. W latach 1982–1984 współorganizator emisji i redaktor 8 audycji podziemnego Radia BIT. Od 1985 publicysta w podziemnej edycji pisma Solidarność Regionu Gdańsk, od 1987 członek redakcji. Podczas studiów członek NZS na KUL, łącznik z Gdańskiem, współpracownik podziemnego pisma „ABC”. Od 1989 współpracownik Tygodnika Gdańskiego. Od 1991 do 1992 dziennikarz TVP, gdzie wraz z Jackiem Kurskim prowadził program „Refleks”, następnie wydawca i jeden z prowadzących „Pulsu Dnia”. W latach 1991–1995 współpracownik Tygodnika Solidarność. W 2001 prowadził w TV Puls program „Piątka u Semki”; w 2004 był współautorem programu „Warto rozmawiać” w TVP2. Od 2006 jest publicystą Rzeczpospolitej, stałym współpracownikiem tygodnika Wprost. Piotr Semka pisał dla tygodnika Gazeta Polska, Życia, Dziennika, Przewodnika Katolickiego, oraz dwumiesięcznika Christianitas. Jest współautorem książki „Lewy Czerwcowy” (1993), autorem „Wojny światów” (2006), „Obrazków z wystawy” (2007).
Irena Stróżyńska od początku swojej kariery zawodowej związana jest z współpracą międzynarodową oraz projektami unijnymi. Od 1 lutego 2012 zastępca dyrektora Stowarzyszenia Gmin Polskich Euroregionu Pomerania.
Od 2003 roku związana z Urzędem Marszałkowskim Województwa Zachodniopomorskiego, gdzie w latach 2007-2012 pełniła funkcję Pełnomocnika Marszałka we Wspólnym Sekretariacie Technicznym INTERREG IVA w Löcknitz. Absolwentka Filologii Germańskiej na Uniwersytecie Szczecińskim. Posiada także dyplom z Zarządzania Przedsiębiorstwem zdobyty w Pomorskiej Filii Polskiej Fundacji Promocji Kadr. Tłumacz przysięgły języka niemieckiego. Tłumaczyła na język niemiecki wiele publikacji dotyczących regionu, m.in „Zamki i rezydencje na Pomorzu” oraz „Śladami książąt pomorskich”.
Bezpośrednio po studiach rozpoczęła pracę w Zamku Książąt Pomorskich jako specjalista ds. współpracy międzynarodowej. W kolejnych latach koordynowała i realizowała wiele projektów finansowanych ze środków krajowych i europejskich m.in. w latach 2001-2003 projekt twinningowy między Województwem Zachodniopomorskim a Meklemburgią Pomorze-Przednie, którego celem było przygotowanie kadr samorządu województwa do wdrażania funduszy strukturalnych UE, a w latach 2003-2005 polsko-niemiecko-szwedzki projekt Baltic+ współfinansowany z programu Interreg III B. Współpracowała z Regionalnym Biurem Gospodarki Przestrzennej w Szczecinie, m.in. przy tworzeniu strategii Euroregionu Pomerania na lata 2007-2013.
Uwe Walter urodził się w 1958 roku w Görlitz. Po studiach z zakresu elektroniki przemysłowej pracował na stanowisku pierwszego inżyniera w dużej elektrowni. Jeszcze w czasach przed przełomem politycznym, ale także później, będąc pasjonatem wspinaczek górskich często w lokalnych mediach zdawał relacje z wypraw, opowiadał o przygodach przeżytych podczas wspinaczki. Dziennikarstwem zajął się zawodowo od 1993 roku, gdy podjął pracę w Radio Lausitz. W tej prywatnej stacji Uwe Walter pracował na stanowisku redaktora i moderatora. Potem zmienił pracodawcę na BILD, czyli najpopularniejszą gazetę bulwarową w Niemczech. Pracując w dreźnienskiej redakcji tabloidu zyskał nowe dziennikarskie doświadczenia. W tym czasie drukował swoje artykuły także w innych tytułach prasowych.
Następnie Walter był szefem RADIO PSR – popularnej, prywatnej rozgłośni w Saksonii. Od 2001 roku pracuje w oddziale MDR1 Radio Sachsen w Görlitz.
Uwe Walter ma dwoje dzieci.
Bartosz Wieliński urodził się w 1978 roku w Katowicach, jest absolwentem Uniwersytetu Śląskiego i Międzynarodowej Szkoły Nauk Politycznych w Katowicach. W Gazecie Wyborczej jest od 1998 roku, obecnie pracuje w jej dziale zagranicznym. Zajmuje się tematyką niemiecką i europejską. W latach 2005-2009 był korespondentem GW w Berlinie. W 2013 roku dostał nagrodę Grand Press za reportaż „Jesteś nr. 71”.
Dietmar Woidke urodził się w 1961 roku we wsi Naundorf koło miasta Forst na Łużycach. W latach 1982-1987 studiował rolnictwo oraz hodowlę zwierząt na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie. W latach 1990-1992 Woidke był kierownikiem działu naukowego w Sano-Mineralfutter GmbH. Potem, do 1994 roku, dyrektorem urzędu rolnictwa i ochrony środowiska w powiecie Spree-Neiße. W 1993 roku uzyskał tytuł doktora nauk rolniczych. W tym samym roku został członkiem SPD. W 1994 roku wybrano go do Landtagu, gdzie zasiada do dzisiaj. W latach 1998-2004 oraz znowuż od 2008 jest członkiem rady miejskiej miasta Frost, a także rady powiatowej.
W latach 2004-2009 Woidke był ministrem rozwoju, ochrony środowiska i ochrony konsumentów rządu krajowego Brandenburgii. Do 2010 roku był członkiem prezydium Landtagu i szefem frakcji parlamentarnej SPD w Landtagu. W latach 2010-2013 był ministrem spraw wewnętrznych Brandenburgii, a następnie od 2013 roku jest premierem rządu krajowego Brandenburgii. Ponadto od początku 2014 roku jest koordynatorem polsko-niemieckiej współpracy społecznej w regionie przygranicznym.
Dietmar Woidke jest żonaty. Ma jedno dziecko.