Gerd Appenzeller urodził się w 1943 roku w Berlinie, maturę zdał w szkole z internatem na południu Niemiec. Po maturze początkowo odbywał praktyki na budowie, a później rozpoczął studia na wydziale architektury w Berlinie, nie kończąc ich. W latach 1964-1966 był wolontariuszem w jednej z redakcji. Jego kariera dziennikarska w dzienniku „Südkurier" w Konstancji przebiegała od pracy redaktora lokalnego, przez stanowisko redaktora politycznego i szefa organizacyjnego. W latach 1988-1994 pełnił funkcję dyrektora redakcji „Südkurier".
W Fundacji Roberta Boscha współpracuje przy organizowaniu spotkań niemieckich i francuskich redaktorów naczelnych (od roku 1982) oraz polskich i niemieckich (od roku 2000). Jest też stałym współpracownikiem Deutsche Welle i telewizji SWR.
Władysław Bartoszewski urodził się w 1922 r. Uczestniczył w cywilnej obronie Warszawy we wrześniu 1939 r. W 1940 r., po zatrzymaniu w łapance na warszawskim Żoliborzu, trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, skąd został zwolniony w 1941 r. dzięki staraniom PCK. W tym samym roku rozpoczął studia polonistyczne - początkowo (do 1944 r.) studiował na tajnym Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Od listopada 1942 r. był pracownikiem Delegatury Rządu na Kraj i zajmował się organizowaniem pomocy m.in. dla więźniów Pawiaka i dla uczestników powstania w getcie warszawskim. Walczył w powstaniu warszawskim; awansowany przez dowódcę AK gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora" na stopień podporucznika.
Po wojnie, w związku z represjami stalinowskimi, został zmuszony do przerwania studiów. Dopiero w 1958 r., po ponownym przyjęciu na polonistykę UW, złożył pracę magisterską. W 1962 r., decyzją rektora UW, został skreślony z listy studentów. Współpracował m.in. z Instytutem Pamięci Narodowej przy Prezydium Rady Ministrów oraz z Główną Komisją Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce. W 1946 r. zaangażował się w działalność PSL, opozycyjnego wobec władz komunistycznych. Był redaktorem „Gazety Ludowej", „Stolicy" i „Tygodnika Powszechnego", współpracował z Radiem Wolna Europa. Od 1969 r. jest członkiem zarządu polskiego Penklubu. W latach 70., z powodu aktywnej działalności opozycyjnej i kontaktów na Zachodzie, został objęty zakazem druku w Polsce (do jesieni 1974 r.) oraz poddany innym represjom. W sierpniu 1980 r. podpisał list intelektualistów do strajkujących robotników. Wstąpił do NSZZ „Solidarność". Internowany w stanie wojennym.
Edwin Bendyk dziennikarz, publicysta i pisarz urodził się w 1965 roku. Studiował chemię na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę dziennikarską rozpoczął w 1989 roku, dołączając do ekipy tygodnika „Nowoczesność". Jego specjalnością dziennikarską i pisarską są związki między wiedzą a technologią oraz ich wpływ na społeczeństwo.
Od 1999 roku pracuje w redakcji „Polityki", gdzie początkowo był szefem redakcji internetowej, a od roku 2003 pracuje jako publicysta w dziale nauki. Ponadto Edwin Bendyk pisze dla „Przeglądu Politycznego"i „Krytyki Politycznej".
Thomas Braune urodził się w Halle w 1959 roku i po ukończeniu szkoły średniej pracował jako wolontariusz w młodzieżowym radiu Jugendradio DT 64 Radia NRD. W latach 1979-1983 studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie w Lipsku. Po studiach do 1991 roku pracował w młodzieżowym radiu Jugendradio DT 64 Radia NRD w Berlinie, a od 1986 jako redaktor, reporter, prezenter i zastępca szefa redakcji sportowej nowo utworzonego Jugendradio DT 64 Radia (był jednym z jego współtwórców).
W latach 1983-1991 był redaktorem, reporterem i prezenterem działu „Aktualne wydarzenia polityczne" radia Antenne Brandenburg, a następnie także szefem programu tej stacji w Poczdamie. Z rozgłośnią był związany do 1995 roku, także po przejęciu jej przez Ostdeutscher Rundfunk Brandenburg. W roku 1995 porzucił radio dla telewizji i pracował przed i za kamerą telewizji ORB. Od marca 2004 roku jest rzecznikiem prasowym rządu Brandenburgii.
Zbigniew Ćwiąkalski urodził w 1950 roku w Łańcucie. Po studiach prawniczych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego odbył aplikację sądową zakończoną egzaminem sędziowskim. Następnie dokonał obrony dysertacji doktorskiej nagrodzonej w 1980r. drugim miejscem w konkursie redakcji „Państwa i Prawa" (1979) oraz obrony rozprawy habilitacyjnej w zakresie prawa karnego materialnego (1991).
Zbigniew Ćwiąkalski był stypendystą Fundacji im. Aleksandra von Humboldta oraz Fundacji Maxa Plancka, dzięki którym przebywał na wyjazdach stypendialnych w Instytucie Międzynarodowego i Zagranicznego Prawa Karnego we Fryburgu Bryzgowijskim i na Uniwersytecie w Kolonii (RFN). Wykładał w Katedrze Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zakładzie Prawa Karnego i Postępowania Karnego Uniwersytetu Rzeszowskiego, Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Przemyślu. Jest Członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego oraz Członkiem Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk w kadencji 2007-2010.
W latach 1991-1996 był Doradcą Ministrów Edukacji Narodowej, a w latach 1992-1993 - Doradcą Prezesa Rady Ministrów, Pani Hanny Suchockiej. 16 listopada 2007 roku został powołany na stanowisko Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego, które piastuje do chwili obecnej.
Peter Frey urodził się w 1957 roku w Bingen. Studiował nauki polityczne, pedagogikę i filologię hiszpańską, a tytuł doktora uzyskał, broniąc pracę na temat: „Hiszpania a Europa: hiszpańscy intelektualiści a integracja europejska" („Spanien und Europa: Die spanischen Intellektuellen und die Europäische Integration"). Już podczas studiów pracował jako redaktor, reporter i redaktor prowadzący w jednej ze stacji radiowych Südwestfunk w Baden Baden i Moguncji, a także współpracował z dziennikiem Frankfurter Rundschau.
W 1983 roku zaczął pracować dla ZDF jako redaktor i reporter. W programie informacyjnym „Heute-journal" przekazywał między innymi informacje o ówczesnych wydarzeniach w Polsce. W roku 1991 pojechał do Waszyngtonu jako korespondent i zastępca dyrektora studia ZDF. Następnie w latach 1992-1998 kierował redakcją programu informacyjnego „morgenmagazin" i prowadził jego audycje. W latach 1998-2001 prowadził redakcję główną „Polityki zagranicznej" studia ZDF, którego najważniejszym programem jest „Auslandsjournal".
Od września 2001 kieruje stołecznym studiem ZDF Berlin, prowadzi program „Berlin direkt", oraz wiele programów specjalnych. Należą do nich letnie wywiady ZDF, komentarze i opinie dla serwisu wiadomości ZDF i programy specjalne, na przykład doniesienia z Rzymu w związku ze śmiercią papieża Jana Pawła II i wyborem Benedykta XVI.
Matthias Gebauer - rocznik 1974. Od 2001 roku jest reporterem SPIEGEL ONLINE. Specjalizuje się między innymi w sprawozdaniach dziennikarskich z terenów objętych kryzysami. Karierę dziennikarską rozpoczął w 1996 roku w gazecie „Bild" jako reporter policyjny w Berlinie, następnie, w 1998 roku, przeszedł do „Berliner Zeitung", gdzie stopniowo specjalizował się w problematyce bezpieczeństwa wewnętrznego.
W 2000 roku rozpoczął studia w Szkole Dziennikarskiej Henri-Nannen-Schule w Hamburgu w 23. edycji programu dla dziennikarzy. Po odbyciu praktyki studenckiej w „Der Spiegel" i po uzyskaniu dyplomu dostał pracę w SPIEGEL ONLINE. Jest współtwórcą pierwszego lokalnego biura SPIEGEL ONLINE w stolicy.
Od 11 września 2001 roku całkowicie skoncentrował się na zagadnieniu międzynarodowego terroryzmu i w ostatnich latach często wyjeżdżał do Afganistanu, Pakistanu, Iranu, Syrii, Libanu i Iraku. Dodatkowo donosił też o wielu katastrofach naturalnych, na przykład o skutkach uderzenia tsunami czy cyklonu w Birmie późną wiosną 2008 roku.
.jpg)
Andrzej Godlewski urodzony w 1970 roku, studiował germanistykę i nauki polityczne w Lipsku, Wiedniu i Warszawie. Żonaty, ma jedną córkę. W latach 1993-1994 współpracował z działem zagranicznym „Gazety Wyborczej". W latach 1995-2006 był dziennikarzem i producentem w Telewizji Polskiej. Jest autorem licznych programów publicystycznych, szczególnie o tematyce międzynarodowej. Pracował jako reporter podczas szczytów UE i NATO. W latach 1999-2003 był szefem zespołu przygotowującego „Euroexpress", cykl cotygodniowych audycji o integracji Polski z Unią Europejską.
W 2000 roku był szefem projektu Klub Polski, obejmującego cykl debat w Pawilonie Polskim na Wystawie Światowej EXPO 2000 w Hanowerze. W 2002 i 2004 roku był współinicjatorem oraz organizatorem Forum Dziennikarzy Środkowoeuropejskich (Central European Journalists Forum) w Warszawie. W latach 2004-2006 kierował Redakcją Publicystyki TVP1. Odpowiadał m.in. za realizację programów po śmierci Jana Pawła II oraz za audycje w ramach parlamentarnej i prezydenckiej kampanii wyborczych 2005 roku. W latach 2006-2007 pracował jako szef działu Opinie w „Dzienniku".
Od 2007 roku pracuje w wydawnictwie Polskapresse, gdzie współtworzył projekt nowej ogólnopolskiej gazety codziennej „Polska". Od października 2007 jest szefem działu Opinie w dzienniku „Polska". Publikował między innymi w „Gazecie Wyborczej", „Rzeczpospolitej", „Rheinischer Merkur" oraz w „Dzienniku" i „Polsce". Jest współautorem książki o funduszach UE w Polsce „Miliony dla Polski".
Ingrid Hamm od 2003 roku pełni funkcję Dyrektora Zarządzającego Fundacji Roberta Boscha. Jest odpowiedzialna przede wszystkim za kwestie edukacji i społeczeństwa, nauki i porozumienia między narodami ze szczególnym uwzględnieniem Europy Środkowej i Wschodniej.
Zanim rozpoczęła pracę w Fundacji Roberta Boscha, była członkiem zarządu Fundacji Bertelsmanna, przez wiele lat kierując działem mediów, prowadząc biuro w Nowym Jorku i odpowiadając za projekty zagraniczne tej fundacji. Z fundacją Bertelsmana była związana od 1988 roku.
Ukończyła studia w zakresie nauk społecznych i ekonomii, a w roku 1984 uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie Erlangen-Norymberga. W latach 1980-1988 pracowała naukowo i w dziedzinie mediów. Jest autorką i wydawcą wielu książek poświęconych edukacji i mediom. Zasiada ponadto w różnych gremiach doradczych i organach zarządu, zarówno krajowych, jak i międzynarodowych.
Herbert Helmrich współprzewodniczący Zarządu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej od 1995 roku. Adwokat i notariusz, specjalista w zakresie prawa gospodarczego, teorii prawa, ewolucji prawa, biologii i prawa. Do 1953 roku mieszkał w NRD. W 1952 i 1953 roku został aresztowany i internowany z powodów politycznych. W 1954 uciekł do RFN, gdzie zdał maturę, ukończył studia prawnicze w Getyndze i odbył praktykę sądową w Dolnej Saksonii.
Od 1967 roku jest adwokatem, a od 1969 notariuszem w Buchholz koło Hamburga. W 1966 roku wstąpił do CDU i jako aktywny członek pełnił różne funkcje: w Zrzeszeniu Stanu Średniego w CDU i Federalnym Kole Roboczym Chrześcijańsko-Demokratycznych Prawników (był jego federalnym przewodniczącym w latach 1992-2001). W latach 1976-1992 był posłem do Bundestagu. Od 1984 roku był przewodniczącym Komisji Prawnej Bundestagu, potem (1992-1995) ministrem sprawiedliwości landu Meklemburgia-Pomorze Przednie, następnie posłem do Landtagu Meklemburgii-Pomorza Przedniego (1995-2002), przewodniczącym Komisji Prawnej.
Wojciech Hernes - dziennikarz radiowy, korespondent „Radia ZEt" w Niemczech. Urodził się w 1956 roku w Gdyni, studiował prawo na Uniwersytecie Gdańskim, a następnie ukończył studia w dziedzinie dziennikarstwa radiowego i organizacji mediów elektronicznych w Düsseldorfie.
Jako korespondent Radia ZET w Niemczech od 1993 roku z Bonn i Berlina donosi o ważnych wydarzeniach w Niemczech: od gospodarki i kwestii społecznych począwszy, aż po sport.
Jest wolnym współpracownikiem różnych rozgłośni w Niemczech oraz korespondentem kilkunastu publicznych i komercyjnych lokalnych stacji radiowych w Polsce. Gościnnie pracuje też dla TVN, TVN-24 i ITI Neovision.
Adam Krzemiński urodził się w 1945 roku w Radecznicy w Galicji, studiował germanistykę w Warszawie i Lipsku, a od 1973 roku jest redaktorem renomowanego tygodnika „Polityka". Krzemiński uchodzi za jednego z najbardziej kompetentnych analityków stosunków niemiecko-polskich i procesu rozszerzania UE. Pisze regularnie dla tygodnika „Die Zeit".
W 1993 roku odznaczony został medalem Goethego. W 1996 roku otrzymał nagrodę za eseistykę polskiego PEN-Klubu. W 1999 roku został odznaczony Wielkim Krzyżem Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. W listopadzie 2006 roku wyróżniony został nagrodą Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą.
Robin Lautenbach urodził się w 1952 roku w Pforzheim (Badenia-Wirtembergia). Studiował w Heidelbergu i w Berlinie. W 1979 roku uzyskał dyplom politologa. W 1984 zaczął pracę jako reporter magazynu informacyjnego Berliner Abendschau dla stacji Sender Freies Berlin (SFB). W latach 1984-1989 był redaktorem, a następnie szefem redakcji aktualności (Aktuell) telewizji ARD w SFB.
W latach 1990-1992 jako korespondent telewizji ARD w Niemieckiej Republice Demokratycznej (także później po przekształceniu studia ARD w NRD w Studio ARD Niemcy Wschodnie) obserwował i informował o wydarzeniach mających miejsce w NRD w ostatnim roku istnienia Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Był także świadkiem i komentatorem zjednoczenia Niemiec. Następnie w latach 1993-1999 był szefem studia ARD w Berlinie.
W latach 1999-2004 był korespondentem Głównego Studia ARD w Berlinie. Od 2004 roku jest szefem studia telewizji ARD w Warszawie.
Albrecht Lempp (ur. 1953) - doktor nauk humanistycznych, slawista, menadżer kultury i tłumacz literatury polskiej na język niemiecki.
Zasiada w radzie Fundacji Kultury „Haus Europa", jest członkiem rzeczywistym Stowarzyszenia Willa Decjusza. Pracował w Deutsches Polen-Institut w Darmstadt, był wicedyrektorem w Instytucie Adama Mickiewicza. W 2000 roku na zlecenie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego - jako szef Zespołu Literackiego „polska2000" - przygotował program literacki polskiej prezentacji na Targi Książki we Frankfurcie, podczas których Polska była gościem honorowym. W czerwcu 2007 otrzymał nagrodę Transatlantyk przyznawaną przez Instytut Książki za zasługi na rzecz promocji literatury polskiej za granicą.
Od 2003 jest członkiem zarządu i dyrektorem Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Irena Lipowicz urodziła się w Gliwicach. Po maturze (1972 r.) ukończyła z wyróżnieniem studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego (1972-76). Od 1976 r. - jako asystent, a następnie adiunkt - podjęła pracę w Wydziale Prawa Uniwersytetu Śląskiego. W 1981 r. uzyskała tytuł dra prawa, a 1992 r. dra habilitowanego (praca pt. „Pojęcie sfery wewnętrznej w prawie administracyjnym"). Prace naukową kontynuowała w Uniwersytecie Śląskim i w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. Od 1998 r. jest profesorem w Uniwersytecie im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, obecnie kierownikiem Katedry Prawa Administracyjnego. Dwukrotnie była stypendystką Fundacji A. Humboldta: 1983-84 w Tybindze, 1989-90 w Heidelbergu. Opublikowała ponad 50 prac naukowych i wygłaszała wykłady m. in. na uniwersytetach w Kolonii, Atenach, Passau, Grazu, Dreźnie i Tybindze.
Od 1980 r. była członkiem związku zawodowego „Solidarność" oraz członkiem-założycielem „Związku Górnośląskiego" (1988 r.). Od 1991 do 2000 r. poseł na Sejm, jako członek klubu parlamentarnego Unii Demokratycznej, a następnie Unii Wolności. Jednocześnie (od 1991 r.) sprawowała funkcję przewodniczącej Polsko-Austriackiej Grupy Parlamentarnej, jak również wiceprzewodniczącej Polsko-Niemieckiej Grupy Parlamentarnej.
W latach 2000-2004 była ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym RP w Republice Austrii; w latach 2004-2006 Ambasadorem - Przedstawicielem Ministra Spraw Zagranicznych ds. Stosunków Polsko-Niemieckich. Od 2005 r. Członek Kolegium Najwyższej Izby Kontroli.
Marek Magierowski jest absolwentem iberystyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. Zaczynał karierę w Gazecie Poznańskiej, potem pracował jako redaktor w Gazecie Wyborczej. W 2001 r. został szefem działu zagranicznego nowo utworzonego tygodnika "Newsweek Polska". Później kierował w tym samym piśmie działem Biznes. Przez półtora roku zajmował także stanowisko zastępcy redaktora naczelnego tygodnika „Forum", zamieszczającego artykuły z prasy zagranicznej.
Od września 2006 jest zastępcą redaktora naczelnego „Rzeczpospolitej", drugiej pod względem nakładu gazety w Polsce. Co wtorek gości w popularnym programie publicystycznym w radiu TOK FM, jest komentatorem i publicystą, specjalizującym się w sprawach polityki zagranicznej i światowego biznesu. W 2008 r. został laureatem nagrody im. Krzysztofa Dzierżawskiego, przyznawanej przez Centrum im. Adama Smitha za „Propagowanie rozsądku i wolności".
Krystyna Mokrosińska jest absolwentką wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, Wydziału Dziennikarstwa UW i podyplomowego studium realizacji telewizyjnej PWSFTiTV w Łodzi. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od 1972 r.) i Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich od 2002 roku. 15 stycznia 2005 r. została wybrana ponownie przez Zjazd Delegatów SDP na prezesa SDP. Członek NSZZ Solidarność od 1980 r. Od 2000 r. redaktor prowadzący w TVP SA. Członek Komisji Etyki TVP.
W latach 1966-1968 była asystentem na Wydziale Dziennikarstwa UW. Od 1969 roku pracuje w Telewizji Polskiej. W 1982 roku zwolniona z przyczyn politycznych wraz z zakazem wykonywania zawodu. Do TVP powróciła w 1989. W latach 1990-91 z-ca dyrektora TVP2 i kierownik studia debiutów telewizyjnych im. A. Munka; 1992-2000 kierownik Działu Form Dokumentalnych TVP2. Najważniejsze realizacje filmowe: do 1981 - „Ręce", „Szeryf", „Matka", „Wielki kryzys", „Całe życie Polaka" (o Eugeniuszu Kwiatkowskim), „Dzieło Sejmu Wielkiego"; po 1989 - „Studio Solidarność", „Małe ojczyzny", „Moje miejsce", „Przegląd kronik filmowych", „Świadkowie XX wieku", „W duchu i prawdzie", „Młodsi od swoich wyroków", „Solidarność - jak zerwaliśmy żelazną kurtynę", „Od Solidarności do wolności", „Dialog z księdzem Tischnerem". Nominowana do Oskara samorządowego za cykle filmów dokumentalnych: „Małe ojczyzny" i „Moje miejsce".
.jpg)
Henri Ménudier wykładał w Institut d'Études Politiques i w École Nationale d"Administration. Od roku 1988 kieruje katedrą na paryskiej Sorbonie (Uniwersytet Paryski III). Od roku 2005 jest dyrektorem Centrum Uniwersyteckiego w Asni'Res (Paris III). Obejmował profesury gościnne na wielu uniwersytetach niemieckich (Saarbrücken, Bonn, Stuttgart, Monachium i Fryburg).
Zarówno w swych badaniach naukowych, jak i w dydaktyce zajmuje się przede wszystkim Niemcami po roku 1945 i stosunkami niemiecko-francuskimi w Europie. Pełnił różne funkcje w organizacjach niemiecko-francuskich. Jest również mocno zaangażowany we współpracę między Francją, Niemcami i Polską („Trójkąt Weimarski").
Christoph Neuberger, doktor habilitowany nauk filologicznych urodził się w 1964 roku. Od 2002 roku wykłada w Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münster jako profesor nauki o komunikacji (ze specjalizacją dziennikarstwo). Pracował na wydziale dziennikarstwa Katolickiego Uniwersytetu Eichstätt-Ingolstadt, gdzie w roku 1995 uzyskał tytuł doktora, a w 2001 - habilitację. Był profesorem dziennikarstwa w Uniwersytecie w Lipsku (2001-2002), następnie przeszedł na Uniwersytet w Münster.
Główne zagadnienia jego badań to obszar sfery publicznej i dziennikarstwo w Internecie, rynek pracy i kwalifikacja w dziennikarstwie, teoria dziennikarstwa i jakość mediów.
Matthias Platzeck urodził się 29 grudnia 1953 roku w Poczdamie jako syn lekarza i asystentki techniczno-medycznej. Po zdaniu matury w roku 1972 i odbyciu zasadniczej służby wojskowej, w latach 1974/1979 studiował cybernetykę biomedyczną na politechnice w Ilmenau, kończąc ją z tytułem inżyniera dyplomowanego. W latach 1979-1980 był asystentem w Instytucie Higieny Powietrza w Karl-Marx-Stadt (Chemnitz), a od roku 1980 - dyrektorem ekonomicznym i technicznym szpitala w Bad Freienwalde. W latach 1982-1990 pracował jako kierownik działu Higieny Środowiska w Inspektoracie Higieny w Poczdamie. W tym okresie (1982-1987) ukończył również podyplomowe studia w zakresie higieny środowiska w Akademii Dokształcania Lekarzy w Berlinie (Akademie für Ärztliche Fortbildung Berlin).
W kwietniu 1988 roku był jednym z założycieli organizacji AG Pfingstberg i Potsdamer Bürgerinitiative ARGUS (organizacje zajmujące się ochroną środowiska i kształtowaniem przestrzeni miejskiej). Po wyborach do Landtagu (parlamentu kraju związkowego), 14 października 1990 został posłem do Landtagu z ramienia frakcji Bündnis 90. W dniu 22 listopada powołano go na stanowisko Ministra Środowiska, Ochrony Przyrody i Gospodarki Przestrzennej kraju związkowego Brandenburgia. 26 czerwca 2002 roku po raz pierwszy Landtag kraju związkowego Brandenburgia powierzył mu stanowisko premiera Brandenburgii. Dwa lata później, 13 października 2004, ponownie wybrano go na ten urząd.
Jan Puhl urodził się w 1967 roku. Po zdaniu matury studiował historię i nauki polityczne w Hamburgu, gdzie zbierał również pierwsze doświadczenia zawodowe, pracując jako lokalny reporter. Dzięki stypendium DAAD (Niemiecka Centrala Wymiany Akademickiej) przez rok studiował na Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie odbył także praktykę w „Życiu Warszawy". Po zdaniu egzaminu magisterskiego wrócił do Warszawy i przez jakiś czas pracował jako niezależny dziennikarz.
Był także wolontariuszem w Niemieckiej Agencji Prasowej w Berlinie. Z takim doświadczeniem został redaktorem w dziale zagranicznym tygodnika „Die Woche" w Hamburgu. W 2002 roku przeszedł do tygodnika „Der Spiegel" i od tamtej pory na jego łamach zajmuje się krajami Europy Środkowo-Wschodniej.
Marek Prawda jest absolwentem uniwersytetu w Lipsku; jest doktorem socjologii. W swojej dotychczasowej karierze związany już był z polskimi placówkami za granicą: najpierw w latach 1992-1998 pełnił funkcję I sekretarza i radcy ambasady RP w Bonn, następnie w latach 2001-2005 kierował polską ambasadą w Sztokholmie. Od 1998 r. przez 3 lata pracował w Departamencie Europy Zachodniej MSZ. Od 2005 r. pełnił obowiązki dyrektora sekretariatu ministra spraw zagranicznych. We wrześniu 2006 został powołany na ambasadora RP w Niemczech.
Joachim Rogall urodził się w 1959 roku w Heidelbergu. W latach 1982-1988 studiował historię Europy Wschodniej oraz rusycystykę, polonistykę i germanistykę na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji. Półtora roku studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie obronił doktorat "Duchowni Zjednoczonego Kościoła Ewangelickiego w prowincji poznańskiej w latach 1871-1914 i ich stosunek do pruskiej polityki polskiej.
Do 1996 roku był pracownikiem naukowym Uniwersytetu w Moguncji oraz Instytutu Johanna Gottfrieda Herdera w Marburgu/Lahn. Od 1996 roku kieruję Sekcją Programową Porozumienie między narodami, Programy dla Europy Środkowo-Wschodniej w Fundacji Roberta Boscha.
Arne Ruth, ur. w 1943 r., założyciel i przewodniczący Swedish Rushdie Committee. W 1977 r. został redaktorem działu kultury w dzienniku „Expressen", a w latach 1982-1998 był redaktorem naczelnym i redaktorem działu kultury głównego liberalnego dziennika Szwecji "Dagens Nyheter".
W swoich publikacjach zajmował się estetyką nazizmu, europejską kulturą i polityką, a także kwestią międzynarodowych praw człowieka. Prowadził wykłady gościnne na uczelniach w Szwecji, Norwegii i USA. Za pracę dziennikarską otrzymał wiele europejskich nagród. Uhonorowany tytułem doctor honoris causa uniwersytetów w Sztokholmie i Göteborgu.
Thomas Schmid redaktor naczelny grupy Die WELT. Urodził się w 1945 roku w Lipsku. Z wykształcenia jest germanistą, anglistą i politologiem. Podczas studiów, od 1968 roku, aktywnie udzielał się we frankfurckim ruchu studenckim. Karierę zawodową rozpoczął w latach 80. jako korektor w wydawnictwie „Klaus Wagenbach". Oprócz tego jako niezależny współpracownik publikował w „Die Zeit", „taZ" i „Pflasterstrand". Od 1989 roku pracował jako doradca Daniela Cohn-Bendita, który wówczas kierował biurem do spraw wielokulturowości we Frankfurcie nad Menem.
Dziennikarstwo stało się jego głównym zajęciem w roku 1993. Zanim w 1998 roku został kierownikiem działu opinie w „Die Welt", był kierownikiem działu felietonów w tygodniku „Wochenpost" i „Hamburger Morgenpost". W 2000 roku przeszedł do działu polityki „Frankfurter Allgemeine Zeitung" i został współtworzył niedzielne wydanie tej gazety. Od 2006 roku jest redaktorem naczelnym „Die Welt" i „Welt kompakt", a od kwietnia 2008 również „Welt online" i „Welt am Sonntag".
Ulrich Schmidla urodził się w 1955 roku w Krefeld, wychowywał nad dolnym Renem, a po maturze w szkole Waldorfa studiował wychowanie fizyczne i anglistykę w Kolonii. Już podczas studiów zbierał pierwsze doświadczenia dziennikarskie jako niezależny współpracownik lokalnego wydania gazety „NRZ" w Krefeld. Kilka lat później, także jako niezależny dziennikarz, zaczął równolegle współpracować z Deutsche Welle w Kolonii. Po ukończeniu studiów rezygnuje ze swego pierwotnego zawodowego celu, jakim było zostanie nauczycielem, i w 1983 roku całkowicie poświęca się dziennikarstwu. Zostaje wolontariuszem w „Die Welt" w Bonn.
Kolejnymi etapami jego kariery w tej redakcji była najpierw praca w dziale środowiska, później redakcja działu polityki. We wrześniu 1989 roku wyjechał do Warszawy jako korespondent „Die Welt". W 1994 roku wraca do Niemiec i zostaje szefem organizacyjnym „Die Welt" w Berlinie. W styczniu 1997 roku przechodzi na to samo stanowisko do „Focusa" w Monachium i odpowiada tam za publikowane treści. W lecie 2000 roku powierzono mu dodatkowo kierownictwo działu zagranicznego.W kwietniu 2003 roku, zostaje jednym z członków założycieli Fundacji im. Christiana Liebiga, zajmującej się projektami edukacyjnymi w Afryce. Od tego czasu pracuje również w zarządzie tej fundacji.
Konrad Schuller rocznik 1961. Przyszedł na świat w Kronsztad (Brasov) w Rumunii. Kraj ojczysty opuścił jeszcze przed przełomem z powodów, które sam określa jako „Dokuczliwa bieda i nieznośna izolacja ideologiczna i narodowa". Przyjechawszy do Niemiec, studiował w Monachium historię i ekonomię, później ukończył również studia dziennikarskie. Pierwsze kroki zawodowe poprowadziły go do porewolucyjnej Rumunii, do Rzymu, a w 1991 roku był redaktorem BBC Worldservice w Londynie.
W 1992 roku rozpoczął pracę w redakcji Frankfurter Allgemeine Zeitung. Zajmował się przemianami w Europie Wschodniej i przesyłał korespondencje z Bośni, Rumunii, Rosji, Polski, Ukrainy oraz z Republiki Mołdawskiej. Gdy w 2001 roku powstało niedzielne wydanie „Frankfurter Allgemeine Zeitung" był wśród założycieli berlińskiej redakcji. Na jej łamach pisał o niemieckiej polityce zagranicznej i europejskiej. Od 2004 roku jest korespondentem w Polsce i na Ukrainie.
Gesine Schwan rocznik 1942. Jest ustępującym rektorem Uniwersytetu Europejskiego Viadrina we Frankfurcie nad Odrą, koordynatorką Ministerstwa Spraw Zagranicznych ds. współpracy polsko-niemieckiej i kandydatką SPD w wyborach na prezydenta Niemiec w roku 2009. Studiowała romanistykę, historię, filozofię i nauki polityczne w Berlinie i Fryburgu. Przygotowując rozprawę doktorską o polskim filozofie Leszku Kołakowskim, przyjechała do Polski pod koniec lat 60. i od tamtej pory jest bardzo blisko związana z naszym krajem.
Po obronieniu pracy habilitacyjnej na tematy: „Krytyka społeczna u Karola Marksa. Przesłanki filozoficzne i polityczno-ekonomiczne" oraz „Socjaldemokracja a marksizm" w 1977 roku zostaje profesorem nauk politycznych na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. W celach naukowych i dydaktycznych podróżowała do Waszyngtonu (1980), Cambridge (1984) i Nowego Jorku (1998). Była przewodniczącą Niemieckiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1985-1987) i dziekanem Wydziału Nauk Politycznych (Otto-Suhr-Institut) Wolnego Uniwersytetu w Berlinie (1993-1995).
W 1999 roku wybrano ją na rektora Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W 2004 roku wspierana przez SPD i Sojusz 90/Zieloni została kandydatem na urząd prezydenta Republiki Federalnej Niemiec.
Kazimierz Sowa urodził się w 1965 roku. Absolwent krakowskiej Papieskiej Akademii Teologicznej (1990), podyplomowych studiów na kierunku dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1996) oraz na kierunku zarządzanie, w Wyższej Szkole Biznesu National-Louis University w Chicago (2001). Od 1990 roku związany jest z mediami. Współpracował m.in. z dziennikiem „Czas Krakowski" , z tygodnikiem „Gość Niedzielny" oraz z radiofonią katolicką krakowskie Radio Plus.
W latach 2001-2005 był prezesem ogólnopolskiej sieci Rozgłośni Radiowych Radia Plus. W 2006 r. został Dyrektorem Zarządzającym kanału tematycznego religia.tv Grupy ITI. Pracuje ponadto jako wykładowca na Podyplomowych Studiach Dziennikarstwa PAT w Krakowie.
Piotr Stasiński od lutego 2001 r. jest zastępcą redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej". Przedtem, od 1993 r., szef działu krajowego, a następnie publicystyki (Gazety Świątecznej i Opinii). W latach 1989-93 był sekretarzem redakcji „Nowego Dziennika" w Nowym Jorku. W 1992 r. wykładał na temat światowych przemian gospodarczych w prywatnej uczelni - Seton Hall University Business School, South Orange, New Jersey. Po sierpniu 1980 r. organizował „Solidarność" w PAN. Po grudniu 1981 r. współredagował (do 1988 r.) podziemny tygodnik „Wola". Aresztowany, po kilku procesach uniewinniony.
Urodził się w 1953 r. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim w 1976 r. W 1980 r. uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, gdzie był adiunktem do 1988r.
Andrzej Talaga jest szefem działu zagranicznego oraz zastępca redaktora naczelnego gazety „Dziennik. Polska, Europa, Świat". Na początku ostatniej dekady był jednocześnie właścicielem i pracownikiem jednoosobowej agencji prasowej, która dostarczała teksty z zakresu tematyki krajowej i międzynarodowej dla kilkunastu tytułów prasy regionalnej i ogólnopolskiej, w tym dla takich gazet codziennych jak „Rzeczpospolita", "Kurier Polski" (już niestniejący), „Życie" (już niestniejące), tygodników „Newsweek Polska", „Ozon", „Wprost", „tygodnik Powszechny", miesięcznik „Więź".
Następnie jako zastępca redaktora naczelnego podjął pracę w tygodniku „Nowe Państwo", który później został przekształcony w miesięcznik polityczno-cywilizacyjny. Równocześnie współpracował z Telewizją Polską, gdzie prowadził przegląd prasy, oraz z kilkoma redakcjami prasy codziennej i tygodniowej, w tym także z wyżej wymienionymi. Jest autorem reportaży zagranicznych, głównie z Bliskiego Wschodu, oraz tekstów historycznych i cywilizacyjnych. W latach 2004-2005 był redaktorem naczelnym w wydawnictwie QLCO publikującym książki o tematyce cywilizacyjnej i politycznej.
Ewa Wanat, redaktor naczelna, dyrektor programowy Radia TOK FM. Jako studentka polonistyki UAM w Poznaniu była w grupie tzw. „Dzieci Teatru Ósmego Dnia" - w 1983 roku brała udział w spektaklu „Raport z Oblężonego Miasta", w 1984 w „Cuda i mięso". Od 1985 mieszkała w Monachium, gdzie studiowała Theaterwissenschaft (wiedza o teatrze) i Deutsch als Fremdsprache na Ludwig Maximilian Universitaet. Po powrocie do Polski w 1990 roku znalazła się w zespole tworzącym Radio „S" w Poznaniu (dzisiejsza ESKA). Reporter, DJ, autorka reportaży i programów publicystycznych, wydawca programu, równolegle współpracowała z lokalnym dodatkiem Gazety Wyborczej pisząc recenzje teatralne i tłumaczyła z niemieckiego.
Od 1994 współpracowała z TVP jako reporter, wydawca programów, spikerka, autorka programów publicystycznych, filmów dokumentalnych i reportaży. Współpracowała także z Międzynarodowym Festiwalem Teatralnym Malta w Poznaniu (m.in jako producent spektakli Lecha Raczaka). W 1997 roku tworzyła redakcję informacji i publicystyki w telewizji WTK w Poznaniu, była wydawcą serwisów informacyjnych w Radiu Plus w Poznaniu, prowadziła własną firmę producencką. Od stycznia 2003 redaktor naczelna Radia TOK FM. Trzykrotnie nominowana (wraz z zespołem Radia TOK FM) do nagrody Dariusz Fikusa w kategorii „twórca mediów".
Ursula Weidenfeld urodziła się w roku 1962 w Mechernich. Studiowała historię gospodarki, germanistykę i ekonomię w Bonn i Monachium, gdzie uzyskała tytuł doktora. Po wolontariacie w szkole Georg-von-Holtzbrinck-Schule w Dusseldorfie była korespondentką w Berlinie w latach 1992-1994. Później pełniła funkcję zastępcy dyrektora działu w czasopiśmie „Wirtschaftswoche" (1995-1997).
Następnie przeszła na stanowisko dyrektora działu gospodarki w gazecie „Der Tagesspiegel" w Berlinie. W 1999 roku przeszła do zespołu zakładającego niemieckie wydanie „Financial Timesa" i kierowała w nim działem przedsiębiorstw. Pod koniec roku 2001 wróciła do "tagesspiegla" jako wydawca, w 2004 roku została zastępcą redaktora naczelnego tego pisma. Od 2002 roku ma swoją rubrykę w czasopiśmie „Düsseldorfer Handelsblatt", a od 2008 również i w „tagesspieglu". Na początku 2008 roku przejęła redakcję naczelną magazynu gospodarczego „Impulse".
Klaus Wenger przyszedł na świat w Tybindze w 1947 roku. Studiował w Bonn i Monachium nauki o wychowaniu, a następnie do 1980 roku pracował jako asystent na Uniwersytecie Paryskim III. Jest specjalistą ds. (mediów) niemiecko-francuskich i silnie angażuje się także we współpracę sięgającą poza Ren.
W 1981 roku wyjechał do Bonn, gdzie objął stanowisko wyższego urzędnika państwowego w Stifterverband für die Deutsche Wissenschaft (związek powołany do rozwiązywania problemów występujących w niemieckim szkolnictwie wyższym i nauce), a równocześnie był lektorem Uniwersytetu Frankfurckiego i ENA Paris. Od 1984 roku media to jego zawodowa ojczyzna. Do 1991 pracował jako redaktor w stacji radiowej Südwestfunk, by w tym samym roku przejść do niemiecko-francuskiej stacji ARTE. Wenger rozpoczynał tam pracę jako kierownik redakcyjny dokumentacji i filmu dokumentalnego. Od 1995 roku jest członkiem zarządu ARTE Niemcy i koordynatorem ARD ds. współpracy z ARTE.
Bronisław Wildstein, pisarz, publicysta, dziennikarz, komentator dziennika „Rzeczpospolita". Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor cotygodniowego programu w TVP: „Cienie PRL-u".
Działacz opozycji, współtwórca i rzecznik Studenckiego Komitetu Solidarności (1977), redaktor i autor związany z prasą niezależną. Zaangażowany w tworzenie Solidarności i Niezależnego Zrzeszenia Studentów.
Na emigracji w latach 80. współtwórca i redaktor naczelny wydawanego w Paryżu miesięcznika „Kontakt" oraz korespondent Radia Wolna Europa. Publikował wówczas w pismach emigracyjnych oraz w krajowej prasie podziemnej. Do Polski wrócił z początkiem 1990 roku. Od tego czasu jest współpracownikiem i pracuje w redakcjach wielu polskich pism, w radiu i telewizji. Od maja 2006 do lutego 2007 roku był prezesem Telewizji Polskiej.
Jako pisarz zadebiutował wydaną w drugim obiegu powieścią „Jak woda" (1989), za którą otrzymał nagrodę Kościelskich. Następnie opublikował powieść „Brat" (1992), tomy opowiadań „O zdradzie i śmierci" (1994) - wyróżnienie Fundacji Kultury -, „Przyszłość z ograniczoną odpowiedzialnością" (2003) - nagroda Andrzeja Kijowskiego oraz powieści „Mistrz" (2004) i „Dolina nicości" (2008). Autor książek publicystycznych: „Dekomunizacja, której nie było" (2000), „Długi cień PRL-u" (2004) oraz tomu wywiadów „Profile wieku". Współautor kilku książek publicystycznych.