Uczestnicy VI Polsko-Niemieckich Dni Mediów

Jiří Čistecký urodził się 18 lutego 1971 roku. Studiował handel międzynarodowy i stosunki międzynarodowe na uniwersytecie ekonomicznym w Pradze (specjalizacja w zakresie polityki i dyplomacji międzynarodowej). W 1995 roku przebywał na stypendium w Hadze w Instytucie Spraw Międzynarodowych Clingendael.
Od grudnia 1994 roku pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Czeskiej. Zaczynał w departamencie ds. międzynarodowych stosunków gospodarczych. Od 1996 roku pełnił funkcję trzeciego sekretarza ds. bilateralnych stosunków gospodarczych w Ambasadzie Republiki Czeskiej w Bonn. W 1999 roku przeniósł się do Ambasady Republiki Czeskiej w Berlinie, gdzie został drugim sekretarzem w referacie ds. politycznych i zajmował się m.in. kwestiami Unii Europejskiej i relacjami dwustronnymi pomiędzy Czechami a Niemcami. W latach 2001-2003 działał w Departamencie Europy Centralnej czeskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gdzie na początku zajmował się stosunkami dwustronnymi z Austrią, a następnie od 2002 roku był zastępcą dyrektora departamentu. W latach 2003-2008 pełnił funkcję wicedyrektora w Ambasadzie Republiki Czeskiej w Wiedniu. Od kwietnia 2008 roku jest dyrektorem Departamencie Europy Centralnej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Czech.
Od stycznia 2010 roku był wiceprzewodniczącym a dwa lata później we wrześniu został przewodniczącym rady nadzorczej Europejskiego Instytutu Spuścizny Zagłady (European Shoah Legacy Institut). W styczniu 2012 roku został członkiem rady nadzorczej czeskiej instytucji zajmującej się identyfikacją dzieł sztuki skradzionych podczas wojny - Documentation Centre for Property Transfers of Cultural Assets of WW II. Victims.

Arkadiusz Franas z urodzenia i przekonania jest Dolnoślązakiem. Według dyplomu: polonista, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Studia u profesorów: Jerzego Woronczaka, Czesława Hernasa, Jacka Kolbuszewskiego i Jana Miodka uważa za wspaniała przygodę intelektualną. Gdyby nie spotkał na swojej drodze owych Mistrzów byłby na pewno innym dziennikarzem. Z przekonania i doświadczenia jest dziennikarzem. Dziennikarstwem i mediami zajmuje się od 17 roku życia gdy jako prowadzący radiowęzeł szkolny trafił do Polskiego Radia Wrocław. W tej rozgłośni nauczono go szacunku do zawodu dając magnetofon do ręki po roku czeladnikowania – klejenia taśmy, patrzenia na ręce bardziej doświadczonym, siedzenia w studiu z dala od mikrofonu. Potem trafił do „Słowa Polskiego” a następnie do „Gazety Wrocławskiej”. Trzy lata temu został redaktorem naczelnym tego dziennika.

Rüdiger Freiherr von Fritsch urodził się w 1953 roku w Siegen (Westfalia). Studiował historię i germanistykę w Erlangen oraz w Bonn. W połowie lat 80. rozpoczął pracę w służbie dyplomatycznej. Od 1986 roku był referentem ds. politycznych w Ambasadzie Niemiec w Warszawie, a następnie od 1989 roku referentem ds. prasy i kultury w Ambasadzie Niemiec w Nairobi. W 1992 roku podjął pracę w referacie prasowym Federalnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a trzy lata później roku został referentem ds. politycznych przy Stałym Przedstawicielstwie Niemiec przy Unii Europejskiej w Brukseli. Od 1999 roku pełnił obowiązki szefa Sztabu Planowania w Urzędzie Prezydenta Federalnego, a od 2004 roku zastępcy szefa Federalnej Agencji Wywiadu. W 2007 roku objął stanowisko dyrektora Departamentu Gospodarki i Zrównoważonego Rozwoju w Federalnym Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od lipca 2010 roku jest Ambasadorem Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.
Rüdiger Freiherr von Fritsch jest żonaty i ma pięcioro dzieci.

Herbert Leopold Gabryś, z wykształcenia energetyk-ekonomista, jest niezależnym ekspertem ds. energetyki. Będąc posłem na Sejm X kadencji pracował m.in. w komisji budżetowej, jak i brał udział w pracach komisji nadzwyczajnej „do rozpatrzenia projektów ustaw związanych ze stabilizacją gospodarczą oraz zmianami systemowymi w gospodarce”, w ramach której współtworzył pakiet ustaw reformy gospodarczej w grupie prof. Leszka Balcerowicza. W latach 1994-1997 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu i odpowiadał za górnictwo i energetykę. Od 1997 do 1998 roku pełnił funkcję doradcy Prezesa Rady Ministrów, a następnie do 2001 roku doradcy wicepremiera i ministra gospodarki. Jako ekspert do spraw elektroenergetyki doradzał ponadto w różnych gremiach; w ramach tych obowiązków współtworzył i przeprowadził proces legislacyjny prawa energetycznego oraz procesu komercjalizacji podmiotów elektroenergetyki polskiej, współtworzył Politykę Energetyczną Polski, współuczestniczył w tworzeniu Karty Energetycznej i Traktatu Energetycznego, a także zajmował się kwestią KDT-tów. Aktualnie jest przewodniczącym Komitetu ds. Polityki Klimatyczno Energetycznej przy Krajowej Izbie Gospodarczej.

Albrecht Gerber urodził się 2 kwietnia 1967 roku w Preetz (Szlezwik-Holsztyn). Z wykształcenia jest politologiem. Od 1990 do 1991 roku pełnił funkcję rzecznika prasowego związku krajowego SPD oraz frakcji SPD w brandenburskim Landtagu. W latach 1991-1993 był współpracownikiem Britty Schellin – posłanki SPD do Landtagu Brandenburgii. Od 1993 do 1994 roku sprawował w Kancelarii Państwowej Brandenburgii w Poczdamie obowiązki referenta, a następnie do roku 1997 referenta osobistego sekretarza stanu ds. ochrony środowiska. W latach 1997-1998 pracował w zarządzie partii SPD w Bonn. W poczdamskiej Kancelarii Państwowej Brandenburgii pełnił od 1998 do 1999 roku funkcję referenta, później do 2006 roku kierował kancelarią premiera Stolpe i Platzcka, a następnie do 2009 roku wydziałem zajmującym się planowaniem i koordynacją prac rządu. Będąc sekretarzem stanu, Albrecht Gerber jest od 6 listopada 2009 roku szefem Kancelarii Państwowej Brandenburgii.

Gerhard Gnauck urodził się w 1964 roku. Studiował historię Europy Wschodniej, politologię i slawistykę w Moguncji oraz w Berlinie. Pracę doktorską napisał na temat partii i nacjonalizmu w Rosji po 1990 roku. W latach 1995-1998 był redaktorem gazety „Frankfurter Allgemeine Zeitung“. Od 1999 roku jest warszawskim korespondentem dziennika „Die Welt“, dla której relacjonuje z Polski, Ukrainy i krajów bałtyckich. Gościnnie pisze także dla „Neue Zürcher Zeitung“. Jest autorem wydanej w Polsce i w Niemczech biografii Marcela Reich-Ranickiego oraz książki „Syrena na Trakcie Królewskim”, w której nakreślił portret Warszawy.

Kai Gniffke urodził się w 1960 roku we Frankfurcie nad Menem. Studiował politologię, prawoznawstwo i socjologię w Moguncji i we Frankfurcie nad Menem. Po otrzymaniu stopnia doktora pracował od 1993 roku dla publicznego nadawcy regionalnego Südwestfunk (SWF), gdzie był reporterem i redaktorem odpowiedzialnym w działach „Wiadomości telewizyjne” i „Polityka krajowa”. W latach 1998-2003 pełnił funkcję szefa redakcji aktualności „ARD-aktuell” i w ramach swoich obowiązków nadzorował dostarczanie materiałów przez SWR w Moguncji redakcjom wiadomości ARD „Tagesschau” i „Tagesthemen”. Od 2003 do 2005 roku był zastępcą redaktora naczelnego „ARD-aktuell” i szefem zespołu wiadomości „Tagesthemen”. Od 2006 roku jest redaktorem naczelnym redakcji „ARD-aktuell”.
Kai Gniffke jest autorem reportaży emitowanych w pierwszym programie telewizji niemieckiej (Das Erste) oraz w regionalnej telewizji publicznej SWR. Szkoli także w Akademii Medialnej ARD.ZDF, będącej wspólną inicjatywą obu nadawców. W 2007 roku został odznaczony nagrodą Grimme Online Award za teksty publikowane na blogu „Tagesschau“. Tę samą nagrodę przyznała mu w 2012 roku publiczność za aplikację Tagesschau-App.

Patrick Graichen studiował ekonomię polityczną i politologię. Pracę doktorską pisał na temat komunalnej polityki energetycznej. Doktorat uzyskał na Międzydyscyplinarnym Instytucie na rzecz Ekonomii Środowiska i Zasobów Naturalnych Uniwersytetu w Heidelbergu (Interdisziplinäres Institut für Umweltökonomie der Universität Heidelberg). W latach 2001-2012 był zatrudniony w ministerstwie środowiska, ochrony przyrody i bezpieczeństwa reaktorów atomowych. W ostatnich latach pracował tam w departamencie ochrony klimatu, odnawialnych źródeł energii i międzynarodowej współpracy – w latach 2004-2006 jako osobisty referent sekretarza stanu, a od 2007 roku jako kierownik referatu odpowiedzialnego za politykę energetyczną i klimatyczną. W tym czasie był odpowiedzialny między innymi za przygotowanie wytycznych dla instrumentów ekonomicznych dotyczących protokołu w Kioto, przygotowanie zintegrowanego programu energetycznego i klimatycznego niemieckiego rządu na rok 2007, uczestniczył w przygotowaniu unijnego pakietu klimatycznego i energetycznego w 2008 roku oraz w procedurze ustawodawczej w zakresie ustawodawstwa dotyczącego gospodarki energetycznej. Z pracy w ministerstwie środowiska został zwolniony z powodu pełnienia kierowniczej roli w projekcie Agora Energiewende.

Andrzej Grajewski urodził się w 1953 roku. Jest doktorem nauk politycznych, historykiem. Jest szefem działu zagranicznego tygodnika „Gość Niedzielny”, a także członkiem polsko-rosyjskiej Grupy do Spraw Trudnych oraz Forum Polsko-Czeskiego. Zasiada w Międzynarodowej Radzie Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. Specjalizuje się w najnowszej historii Europy Środkowej i Rosji. Jest autorem książek z najnowszej historii Polski, Rosji i Niemiec. Studiował historię na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego, w latach 1978–1981 był asystentem naukowym w Śląskim Instytucie Naukowym. Od 1981 r. pracuje w „Gościu Niedzielnym”. Doktorat z zakresu nauk politycznych obronił w Instytucie Studiów Politycznych PAN w Warszawie. W latach osiemdziesiątych działał w strukturach podziemnej Solidarności. W latach 1999–2006 był członkiem kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, w latach 1998–2007 zastępcą redaktora naczelnego „Gościa Niedzielnego”. Odznaczony m.in. Krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice” oraz Krzyżem Wolności i Solidarności.

Kai-Olaf Lang urodził się w 1967 roku. Studiował administrację i zarządzanie na uniwersytecie w Konstancji. Jest członkiem grupy badawczej ds. integracji europejskiej w Fundacji Nauka i Polityka w Berlinie. Zajmuję się polityką zagraniczną i polityką bezpieczeństwa państw grupy wyszehradzkiej – Polski, Czech i Słowacji – ich przystąpienie do Unii Europejskiej oraz proces transformacji i integracji tych krajów w ramach Unii.
Specjalnością Langa są kraje Europy Środkowej i Wschodniej, zachodzący w tych krajach proces politycznej transformacji, ich polityka zagraniczna i obronna, bilateralne stosunki tych krajów z Niemcami, rozszerzenia Unii Europejskiej i tego konsekwencje, a także kwestia bezpieczeństwa Europy Środkowej i Wschodniej oraz Europejska Polityka Sąsiedzka.
Kai-Olaf Lang jest członkiem Grupy Kopernika i Niemieckiego Towarzystwa Wiedza o Europie Wschodniej (Deutsche Gesellschaft für Osteuropakunde). Został odznaczony przez ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej Radosława Sikorskiego Odznaką Honorową „Bene Merito”.

Rafał Jurkowlaniec urodził się w 1967 roku w Nowym Sączu. Studiował nauki polityczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Później ukończył politologię ze specjalizacją media i komunikowanie polityczne w Wyższej Szkole Zarządzania i Finansów we Wrocławiu. Karierę w mediach rozpoczął we wrocławskim oddziale „Gazety Wyborczej”. W latach 1993-1997 był redaktorem naczelnym Radia Eska Wrocław, potem objął stanowisko prezesa zarządu Radia Manhattan w Łodzi. Do 2000 roku kierował redakcją dolnośląskiego tygodnika „Słowo Sportowe”, a do 2003 roku – wrocławskim wydawnictwem Super Basket. W 2005 roku wrócił do świata mediów jako redaktor naczelny Programu I Polskiego Radia. Dwa lata później został powołany na stanowisko Wojewody Dolnośląskiego, a od 2010 roku piastuje urząd Marszałka Województwa Dolnośląskiego.

Rafał Kowalski, ksiądz katolicki, urodził się w 1978 r. w Nowej Rudzie (województwo dolnośląskie). Studiował teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu (praca magisterska z Katolickiej Nauki Społecznej). Następnie pracował jako kapelan zakładu karnego, nauczyciel religii oraz pełnił obowiązki wikariusza w bazylice św. Jana w Oleśnicy. Już wtedy współpracował z lokalną telewizją, tworząc i prowadząc program „Oto Słowo”. W roku 2004 został zastępcą redaktora naczelnego dolnośląskiego pisma katolickiego „Nowe życie”. W 2005 r. rozpoczął studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, zwieńczone uzyskaniem stopnia doktora teologii (kierunek: homiletyka). W międzyczasie prowadził ćwiczenia z teorii komunikacji na KUL-u. W czasie studiów wielokrotnie wyjeżdżał na stypendia do Niemiec (Freiburg im Breisgau), gdzie poza nauką posługiwał w niemieckich oraz polskich parafiach. Aktualnie pełni funkcję dyrektora wrocławskiego oddziału tygodnika katolickiego „Gość Niedzielny” oraz prowadzi wykłady z homiletyki, teorii komunikacji i retoryki na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.

Leif Kramp jest od marca 2011 roku koordynatorem badań w Centrum Badań nad Mediami, Komunikacją i Informacją na Uniwersytecie w Bremie. Wcześniej pełnił obowiązki wykładowcy i pracownika naukowego w Wyższej Szkole Mediów i Komunikacji w Hamburgu, pracował w Instytucie Mediów i Polityki Komunikacyjnej w Berlinie oraz był pracownikiem naukowym w Instytucie Badań nad Mediami im. Hansa Bredowa w Hamburgu. Studiował dziennikarstwo, medioznawstwo, naukę o komunikowaniu, historię oraz ekonomikę i organizację przedsiębiorstw na uniwersytecie w Hamburgu. W 2010 roku otrzymał tytuł doktora; tematem jego pracy była telewizja jako czynnik pamięci społecznej oraz strategie pracy archiwów telewizyjnych i muzeów telewizji. Od 2006 do 2008 roku, jako stypendysta Fundacji FAZIT wielokrotnie prowadził badania w USA oraz w Kanadzie. Leif Kramp jest członkiem-założycielem i członkiem zarządu stowarzyszenia dbającego o podniesienie jakości mediów i dziennikarstwa (Verein für Medien- und Journalismuskritik) oraz członkiem-założycielem inicjatywy na rzecz dziedzictwa audiowizualnego (Initiative Audiovisuelles Erbe). Od 2011 roku jest członkiem jury INA – inicjatywy, której celem jest zwrócenie uwagi opinii publicznej na tematy i informacje pomijane w niemieckich mediach (Initiative Nachrichtenaufklärung). W latach 2010-2011 jako współpracownik fundacji Nowa Odpowiedzialność (Stiftung Neue Verantwortung) pracował przy projekcie „Przyszłość dziennikarstwa”. Należy do gremium wydawców niezależnego portalu dziennikarskiego VOCER.

Ulrich Krökel urodził się w 1968 roku w Brunszwiku. W latach 1989-1996 studiował filologię słowiańską i historię Europy Wschodniej w Kilonii oraz Irkucku. Od 1996 do 1998 był pracownikiem naukowym na uniwersytecie w Kilonii i w Poznaniu. Po dodatkowych szkoleniach z zakresu dziennikarstwa pracował w latach 2000-2010 jako redaktor newsowy oraz szef działu polityki zagranicznej w różnych gazetach regionalnych w północnych Niemczech. Od lata 2010 relacjonuje jako korespondent dla niemieckojęzycznej prasy i mediów internetowych przede wszystkim z Polski, ale także z Ukrainy, Białorusi, Węgier i krajów bałtyckich (m.in. dla „Berliner Zeitung”, „Tages-Anzeiger Zürich”, „Zeit online” i „Spiegel online”). Mieszka na stałe w Warszawie i tu mieści się jego biuro, ale wszystkie kraje, o których pisze, są celem jego regularnych podróży studyjnych. Ulrich Krökel wspiera działalność n-ost i pracuje dla tej organizacji zrzeszającej dziennikarzy zajmujących się Europą Wschodnią.

Jürn Kruse urodził się w 1985 roku, absolwent dziennikarstwa i nauk politycznych na uniwersytecie w Lipsku. Od 2008 roku pracuje w Tageszeitung z przerwą na praktykę w wydawnictwie Axel Springer, którą odbył w latach 2010 – 2012 w redakcjach „Welt” oraz „Welt am Sonntag”. Z początkiem 2012 roku powrócił do redakcji Tageszeitung, odpowiedzialny za tematy medialne, w szczególności dotyczące bankructw wydawnictw prasowych.

Tomasz Kycia urodził się w 1974 roku w Gliwicach. Studiował teologię katolicką i komunikację społeczną w Bonn oraz na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Pracę magisterską napisał na temat przekazu prawd transcendentnych przy pomocy stylu dokumentalnego w filmach Krzysztofa Kieślowskiego. Pracował w rzymskim studiu niemieckiej telewizji publicznej ZDF i był dziennikarzem akredytowanym przy Stolicy Apostolskiej. Obecnie współpracuje ze stacją rbb w Berlinie i jest korespondentem polskiej sekcji Radia Watykańskiego na Niemcy. Na antenie Funkhaus Europa usłyszeć można jego autorską audycję „Między godkom a rozmową. Magazyn po śląsku i o Śląsku”, w której poszukuje polskich, niemieckich i czeskich śladów śląskości w zjednoczonej Europie. Jest autorem wielu publikacji prasowych oraz programów radiowych i telewizyjnych o tematyce religijnej, a także o stosunkach polsko-niemieckich. Przeprowadził wywiady telewizyjne m.in. z kardynałami Joachimem Meisnerem i Józefem Glempem oraz z ks. Georgiem Ratzingerem. Jest współautorem wydanej w Polsce i w Niemczech książki „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Z historykiem Robertem Żurkiem nakręcił film dokumentalny „Cicho pod prąd” o pionierach polsko-niemieckiego pojednania.

Paweł Lisicki urodził się 1966 roku. Jest publicystą, eseistą, pisarzem oraz redaktorem naczelnym tygodnika „Do Rzeczy”. Ukończył wydział prawa na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1991-1993 był dziennikarzem „Życia Warszawy”. Od 1993 roku związany jest z „Rzeczpospolitą”; od 2000 roku kierował działem „Opinii“, w latach 2004-2005 był zastępcą redaktora naczelnego, a od 2006 do 2011 roku redaktorem naczelnym dziennika. Jest założycielem tygodnika „Uważam Rze” (2011) oraz miesięcznika „Uważam Rze Historia“ (2012), których był pierwszym redaktorem naczelnym. Paweł Lisicki publikował swoje wywiady, analizy i komentarze polityczne m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Fakcie“, „Dzienniku”, „Uważam Rze”, „Gazecie Wyborczej”, „Wprost”, „Znaku” oraz „Frondzie”. Jest stałym uczestnikiem radiowych i telewizyjnych programów publicystycznych. Napisał cztery zbiory esejów: „Nie-ludzki Bóg”, „Punkt oparcia”, „Powrót z obcego świata” oraz „Doskonałość i nędza”, za który otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego. Jest też autorem dwóch dramatów „Jazon” i „Próba”, powieści „Przerwa w pracy” oraz eseju historyczno-teologicznego „Kto zabił Jezusa“. Przetłumaczył książkę Victora Fariasa „Heidegger i narodowy socjalizm”, a także „Naturę katolicyzmu” Karla Adama oraz „Zaćmienie Boga” Martina Bubera. W 2013 roku ukazał się wywiad-rzeka z Pawłem Lisickim „Po prostu Uważam Rze”.

Paweł Łuków – polski filozof, etyk i bioetyk, profesor w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, adiunkt w Zakładzie Bioetyki i Humanistycznych Podstaw Medycyny Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, redaktor naczelny rocznika „Etyka”, stypendysta fundacji im. J. M. Fulbrighta, Rockefellera oraz Andrew W. Mellona. Jest członkiem Krajowej Rady Transplantacyjnej, Komitetu Bioetyki przy Prezydium PAN oraz Komitetu Etyki w Nauce PAN. W 2003 roku był profesorem wizytującym w University of Notre Dame. Jest autorem wielu artykułów na temat etyki Imannuela Kanta, filozofii medycyny i etyki życia publicznego oraz autorem książek: „Wolność i autorytet rozumu. Racjonalność w filozofii moralnej Kanta”, Warszawa, WFiS UW 1997, „Granice zgody: autonomia zasad i dobro pacjenta”, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2005 oraz „Moralność medycyny. O sztuce dobrego życia i o sztuce leczenia”, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe Semper, 2012.

Tomasz Machała urodził się 26 kwietnia 1978 roku w Warszawie. Studiował w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował m.in. dla TVN 24, Polskiej Sekcji BBC, Polsatu, tygodnika „Wprost", tygodnika „Newsweek" oraz Radia Eska. Prowadził program Poranne Graffiti w Polsat News. Jest twórcą portalu publicystyczno-informacyjnego Kampania na żywo, powstałego przed wyborami prezydenckimi w 2010 roku. Od stycznia 2012 pełni funkcje redaktora naczelnego i dyrektora zarządzającego serwisu internetowego NaTemat.pl.

Michał Majewski urodził się w 1974 roku. Pracę dziennikarza zaczynał w 1994 roku w dziale politycznym redakcji „Rzeczpospolitej”. Po 11 latach przeniósł się do tworzącej się właśnie gazety codziennej „Dziennik”. Tam pracował do końca 2009 roku, następnie związał się ponownie z „Rzeczpospolitą”. Publikował również na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Od marca 2012 roku na stałe współpracuje z tygodnikiem „Wprost”. Wraz z Pawłem Reszką jest laureatem wielu polskich nagród dziennikarskich m.in. Nagrody Wolności Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Nagród Grand Press za newsy i dziennikarstwo śledcze, Nagrody im. Andrzeja Wojciechowskiego i Mediatorów przyznawanych przez studentów dziennikarstwa z całej Polski. Wspólnie z Pawłem Reszką napisał 3 książki: „Moja Wojna” (biografia generała Waldemara Skrzypczaka), „Daleko od Wawelu” (o prezydenturze Lecha Kaczyńskiego) oraz „Daleko od miłości” (o premierze Donaldzie Tusku”).

Grzegorz Miecugow jest dziennikarzem TVN24. Ma 57 lat. Zaczynał pracę dziennikarską w lokalnym radiu warszawskim w roku 1980. Po Stanie Wojennym początkowo zrezygnował z pracy w zawodzie, ale od 1984 roku związał się z redakcją dziecięcą IV programu PR. Od 1987 roku szef „Zapraszamy do Trójki”. Pierwszy w wolnej Polsce dyrektor radiowej Trójki. 0d 1992 roku pracował w „Wiadomościach” TVP. W 1997 roku został szefem Informacji TVN. Od 2001 roku aż do dziś pracuje w TVN24. Jest felietonistą prasowym i autorem kilku książek, w tym trzech tomów wywiadów „Inny Punkt Widzenia”.

Olaf Osica (1974), dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich im. Marka Karpia. Politolog, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. W 2007 r. obronił doktorat na Wydziale Nauk Społecznych i Politycznych Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji. W latach 2005-2010 pracował jako ekspert Centrum Europejskiego Natolin w Warszawie, gdzie kierował programem badawczym „Bezpieczeństwo atlantyckie w XXI wieku”. Autor wielu publikacji poświęconych współpracy i integracji europejskiej oraz politycznych aspektów bezpieczeństwa Europy. Stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”.

Paweł Reszka urodził się w 1969 roku. Po ukończeniu Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim pracował od 1991 roku dla dziennika „Rzeczpospolita” jako reporter krajowy oraz śledczy. Będąc reporterem zagranicznym tej gazety, pisał relacje z regionów ogarniętych działaniami wojennymi, takich jak Rwanda, Kosowo, Gaza, Zachodni Brzeg Jordanu oraz Afganistan. W latach 2003-2006 pracował jako korespondent „Rzeczpospolitej” w Moskwie, a następnie pełnił funkcję szefa działu śledczego „Dziennika Gazety Prawnej”. Był też dziennikarzem tygodnika „Wprost”. Paweł Reszka wykładał na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a także na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim we Lwowie. Obecnie jest dziennikarzem „Tygodnika Powszechnego”.
Paweł Reszka jest autorem wielu książek oraz laureatem licznych nagród, m.in. nagrody Grand Press, Nagrody im. Dariusza Fikusa, Nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego.

Joachim Rogall urodził się w 1959 roku w Heidelbergu. Studiował historię Europy Wschodniej, slawistykę i germanistykę. W 2001 roku uzyskał habilitację na Uniwersytecie im. Johannesa Gutenberga w Moguncji. Temat jego rozprawy brzmiał: „Niemcy w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w latach 1945-1989". Od 2003 roku wykłada historię Europy Wschodniej na Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1996 roku prof. Rogall rozpoczął pracę w Fundacji Roberta Boscha w Stuttgarcie i do 2013 roku był kierownikiem sekcji programowej „Porozumienie między narodami, Europa Środkowa, Południowo-Wschodnia, WNP i Chiny”. Obecnie wraz z Ingrid Hamm zasiada w Zarządzie Fundacji Roberta Boscha.

Martin Sander urodził się w Berlinie w 1958 roku. Studiował germanistykę, slawistykę i filozofię w Berlinie, Moguncji oraz w Poznaniu. Pracę doktorską na temat polsko-niemieckich stosunków literackich po II wojnie światowej obronił w 1988 roku na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Brał udział w projekcie naukowym na temat literatury i wielokulturowości Galicji Wschodniej. W latach 1986-1991 był lektorem Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej (DAAD) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Działalność dydaktyczną kontynuował w hercegowińskim Mostarze, gdzie przebywał w roku 1998 i 2001 w ramach docentury DAAD. Jest autorem, krytykiem a także korespondentem niemieckiego radia Deutschlandradio, na antenie którego relacjonuje z Polski, Ukrainy oraz z krajów byłej Jugosławii, jak również donosi o wydarzeniach kulturalnych. Z radiem tym związany jest zawodowo od 1994 roku. Martin Sander pisze felietony dla szwajcarskiego dziennika „Neue Zürcher Zeitung”. Jest również tłumaczem literatury, autorem niemieckiego przekładu opowiadań Jana Himilsbacha. W 2006 roku zorganizował w Niemczech pierwszy Festiwal Jana Himilsbacha.

Piotr Semka, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na kierunku historia. Po 13 XII 1981 organizator protestów w III LO w Gdańsku, w XI 1982 współzałożyciel (wraz z Piotrem Połońskim, Jackiem i Jarosławem Kurskimi) podziemnego pisma młodzieży III LO „BIT Biuletyn Informacyjny Topolówka”; XII 1982–1984 współorganizator emisji i redaktor ok. 8 audycji podziemnego Radia BIT; od 1985 publicysta w podziemnej edycji pisma „Solidarność” Regionu Gdańsk, od 1987 członek redakcji. Podczas studiów członek NZS na KUL, łącznik z Gdańskiem, współpracownik podziemnego pisma „ABC”. Od 1989 współpracownik „Tygodnika Gdańskiego”, 1991–1992 dziennikarz TVP, gdzie wraz z Jackiem Kurskim prowadził program „Refleks”, następnie wydawca i jeden z prowadzących „Pulsu Dnia”, w latach 1991–1995 współpracownik „Tygodnika Solidarność”. W 2001 prowadził w TV Puls program „Piątka u Semki”; w 2004 był współautorem programu „Warto rozmawiać” w TVP2, od 2006 jest publicystą „Rzeczpospolitej”, stały współpracownikiem tygodnika „Wprost”. Piotr Semka pisał dla tygodnika „Gazeta Polska", „Życia", „Dziennika", „Przewodnika Katolickiego", oraz dwumiesięcznika „Christianitas". Jest współautorem książki „Lewy Czerwcowy” (1993), autorem „Wojny światów” (2006), „Obrazków z wystawy” (2007).

Izabela Surynt urodziła się w 1967 r. w Gdyni. Jest historykiem kultury i literatury niemieckiej, nauczycielem akademickim, specjalizującym się w zakresie literaturoznawstwa niemieckiego i komunikowania międzykulturowego. Studiowała filologię germańską i słowiańską na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie Wschodnim, Uniwersytecie Wrocławskim, RWTH Aachen. W 1990 r. podjęła pracę w Instytucie Filologii Germańskiej Uniwersytetu Opolskiego (do 1994 Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu), gdzie w 1995 r. obroniła pracę doktorską poświęconą twórczości dziewiętnastowiecznej austriackiej pisarki Marie von Ebner-Eschenbach. Od 2004 r. związała się zawodowo z Uniwersytetem Wrocławskim; najpierw z Katedrą Germanistyki Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy’ego Brandta, od 2007 r. z Instytutem Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej, w którym kieruje Zakładem Komunikacji Międzykulturowej. W 2005 r. uzyskała stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy o Gustavie Freytagu, a w 2011 r. nominację profesorską. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół zagadnień związanych z historią literatury i kultury niemieckiej XIX i XX wieku, stosunkach polsko-niemieckich, komunikowaniu międzykulturowym, badaniach nad pamięcią zbiorową. Zajmuje się również stereotypami, nacjonalizmem i kolonializmem. Jest autorką czterech monografii oraz wielu artykułów naukowych. W 2009 r. wyróżniona Nagrodą Societas Jablonoviana Uniwersytetu w Lipsku za kształtowanie polsko-niemieckiego dialogu naukowego oraz za książkę 'Das „ferne”, „unheimliche” Land. Gustav Freytags Polen', Dresden (Thelem Verlag) 2004.

Jürgen Wahl ma 84 lata. Pochodzi z Krefeld w Dolnej Nadrenii. Z wykształcenia jest inżynierem. Pracuje w zawodzie dziennikarza. Jest również autorem książek. Od 1962 roku zajmuje się problematyką europejską w tym także – nie tylko ostatnio – sprawami polskimi. W ekumenicznym tygodniku Rheinischer Merkur zatrudniony był w charakterze korespondenta (ostatnio w 1995 roku). Był również przewodniczącym Centralnego Komitetu Niemieckich Katolików (ZdK). Od 1980 roku był doradcą ponadnarodowej Europejskiej Partii Ludowej (chadecja) w kwestiach dotyczących Polski. Był organizatorem wielu seminariów poświęconych Polsce. Jest autorem książki „Von Mazowiecki zu Tusk – Solidarität europäischer Christdemokraten mit Polen” [Od Mazowieckiego do Tuska. Solidarność europejskich chrześcijańskich demokratów z Polską]. Jürgen Wahl jest kawalerem Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Bartosz Wieliński urodził się w 1978 roku w Katowicach, jest absolwentem Uniwersytetu Śląskiego i Międzynarodowej Szkoły Nauk Politycznych w Katowicach. W „Gazecie Wyborczej" jest od 1998 roku, obecnie pracuje w jej dziale zagranicznym. Zajmuje się tematyką niemiecką i europejską. W latach 2005-2009 był korespondentem GW w Berlinie.

Kinga Wołoszyn-Świerk, dokumentalistka i dziennikarka Telewizji Polskiej. Jest wykładowcą na Uniwersytecie Wrocławskim oraz autorką polskich i zagranicznych produkcji radiowych i telewizyjnych (m.in. polsko-niemieckiego programu „Kowalski i Schmidt”). Jest laureatką nagrody za „Ciepło-zimno” XIV edycji Ogólnopolskiego Przeglądu i Konkursu Telewizyjnego PIK w Gdańsku w 2007 roku. Otrzymała wyróżnienie w kategorii vivre l’Europe Prix Circom Regional za polsko-niemiecki magazyn „Z drugiej strony” (2010), a także wyróżnienie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Jerzego Zieleńskiego za program „Rozmówki polsko-czeskie” (2011), poza tym wiele innych nagród i wyróżnień za reportaże o tematyce społecznej. Była nominowana do XI i XIV Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej za reportaż „Jestem Karla z Breslau” (2008) oraz film dokumentalny „Dziewczęta z Auschwitz” (2011). Laureatka „Złotej Szabli” głównej nagrody w Konkursie Filmów Dokumentalnych Międzynarodowego Festiwalu Filmów Historycznych i Wojskowych w Warszawie (2011 i 2012) za film „Dziewczęta z Auschwitz” oraz film „Urodzeni dla Rzeszy”. Za ten sam film została laureatką nagrody Srebrny NURT podczas Ogólnopolskiego Przeglądu Form Dokumentalnych NURT 2012 w Kielcach. Wyróżniona nagrodą Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Macieja Łukasiewicza „za publikacje na temat współczesnej cywilizacji i kultury”. W 2011 roku w ramach IAWRT otrzymała nagrodę specjalną na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Malezji (International Documentary Awards). Stypendystka Fundacji Roberta Boscha, Fundacji Hannsa Seidla, Medien Campus Bayern, organizacji Journalistinnenbund oraz dwukrotnie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (roczne stypendium z Funduszu Promocji Twórczości 2009/2010 oraz Młoda Polska 2013).

Rafał Woś urodził się w Myszkowie. Studiował stosunki międzynarodowe i prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Uniwersytecie w Hamburgu. Od 2009 roku jest głównym publicystą ekonomicznym „Dziennika Gazety Prawnej". Wcześniej pracował w dziale zagranicznym „Dziennika". Opublikował wiele artykułów zarówno w prasie polskiej („Gazeta Wyborcza", „Polityka", „Przekrój", „Bloomberg Businessweek"), jak i niemieckiej („Die Zeit", „taz", „Berliner Republik"). W roku 2011 został laureatem Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej za najlepszy tekst prasowy. Dwukrotnie był nominowany do nagrody Grand Press. Był stypendystą programu „Europäische Journalisten Fellowship” w Berlinie. Prowadzi seminarium uniwersyteckie pt. „Jak zjednoczona Europa zmienia polsko-niemieckie sąsiedztwo” w Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana w Warszawie.

Gottfried Zeitz urodził się 19 listopada 1948 roku we Friedbergu (Hesja). Po ukończeniu w 1973 roku studiów w zakresie filologii germańskiej i filologii klasycznej zdał egzamin państwowy I i II stopnia i do 1980 roku pracował w szkolnictwie. W tym samym roku rozpoczął pracę w służbie zagranicznej wyższego stopnia. Wielokrotnie działał w Federalnym Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1982-1985, 1988-1991, 1993-1999). W latach 1985-1988 pracował w Ambasadzie Republiki Federalnej Niemiec w Wellington, a od 1991 do 1993 roku w Ambasadzie Republiki Federalnej Niemiec w Tel Awiwie. W 1999 roku objął stanowisko konsula generalnego RFN w Krakowie, które zajmował przez cztery lata. W 2002 roku został stałym zastępcą ambasadora Niemiec w Teheranie, a od 2004 roku pełnił funkcję doradcy ds. polityki zagranicznej przy Pełnomocniku Rządu Federalnego ds. Kultury i Mediów. W latach 2005-2008 był szefem biura byłego prezydenta Niemiec Richarda von Weizsäckera. Od 2008 roku przez cztery lata pełnił obowiązki ambasadora RFN na Cyprze. W czerwcu 2011 roku Prezydent RP odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. Od 2011 roku jest Konsulem Generalnym Republiki Federalnej Niemiec we Wrocławiu. Gottfried Zeitz jest żonaty i ma jedną córkę.